'n Flitsliggie wat oral inskyn, ook waar dit soms ongemaklik is...
A Flashlight whose light shines everywhere, even on places where it is not so comfortable.
Hoekom aanhou met my boekvoorlesings? Hoekom dit enigsins doen?
Wel, ek het dit begin doen, sommer as bekendstelling daarvan. Om die waarheid te sê weet ek nie of ek ‘n grap van myself maak nie, maar eintlik gee ek nie om nie. Ek geniet dit nogals om elke oggend my stukkie te lees, dit op te neem en op SoundCloud te sit. Vir wat dit werd is. Sommige dae luister drie persone, ander dae meer as twintig.
Gelukkig maak dit nie regtig vir my saak hoeveel mense luister nie. Ja, dit ís lekker as mense luister, net soos dit lekker is as mense jou blog lees. Hoe lank ek sal aanhou daarmee, sal ek ook maar nog sien.
Soms sit ek dit by my eie Facebook op, maar ek wil ook nie die mense verpes nie. Die dae wat ek dit opsit, lees daar beslis meer mense.
Hoekom aanhou daarmee?
Soos ek gesê het, geniet ek dit, maar hier en daar kry ek uit die bloute reaksie.
Soos:
Dit breek ander mense se herinneringe oop en hulle vertel daarvan vir my via whattsapp.
‘n Vriendin skryf vir my: “Hoe heerlik. Ek het vandag vir die eerste keer tyd gehad om jou voorlesings te luister. Wow. Ongelooflike nalatenskap vir kinders en kleinkinders in boekvorm en ouma se stem.” (Die res is persoonlik.)
‘n Ander persoon stuur my hierdie: “Ek het vanoggend ‘n stukkie van jou voorlesing geluister. Ek hou van jou vertellings. Ek sal dit so stuk vir stuk luister, want ek koop nie meer boeke nie.” Ek voel gemaklik hiermee.
Die hoogtepunt was toe ‘n graad 1 seuntjie vir my uit die bloute vra: “Tannie, wie was die spook in julle huis?, na aanleiding van een van my voorlesings. As ek dit net vir hom kan doen en hy geniet dit, is dit die moeite werd.
Dit laat my dink aan Annelie Botes wat vertel het van ‘n boek van haar wat op die radio voorgelees is. Haar tuinman het haar iets na aanleiding daarvan gevra. Kort daarna sou die boekvoorlesings op die radio stop as gevolg van die koste daaraan. Sy het ‘n boek geskenk wat hulle kon voorlees. Vir mense wat dalk nooit die voorreg sal hê om so ‘n boek self te lees nie.
So, liewe kind, vir JOU sal tannie aanhou om dit voor te lees.
Aalsie het ons uitgedaag om stories vir ons kleinkinders te skryf.
Hello maatjies, my naam is Errie. Ek is ‘n erdwurm. Toe dit laas so hard gereën het, is ek gebore. My huisie was die dik rooi kombers op Toortsie se stoep. Die hondekombers waarop hulle in die son lê.
Ek het baie groot geskrik. Ek het nog so lekker in my huisie gelê toe moet ek net klou vir al wat ek het. Ek het nie geweet wat aangaan nie. Dit het gevoel of my hele huisie bewe en skud.
Toe val ek uit my kombershuisie, op die harde sement met my sagte lyfie. Ek was so bang. Elke keer kom daar ‘n groot hondepoot en trap naby my. Ek moet net koes en weet nie wat om te doen nie.
Terwyl my hartjie baie vinnig klop omdat ek so bang is, kom ‘n groot mensehand en tel my op. Oe! Ek was bang die groot vingers druk my fyn! Dan is ek regtig dood! Ek kriewel my lyfie heen en weer om af te spring van die groot hand af, maar dit wil nie werk nie.
Toe kantel die hand en ek gly af. Ek het sommer net my ogies toegemaak, want ek was te bang om te sien wat gebeur. Waar gaan ek val met my sagte lyfie? Maar ek het geval op iets sags.
Eers het ek net doodstil gelê, te bang dat daar nog iets gebeur. Toe ruik ek dit! Kos! Blaartjies. Kompos! Ek maak my ogies oop en sowaar, ek was in die komposhoop tussen al die nuwe blaartjies en skille wat daarin lê. Ek was so bly en het dadelik begin grawe ondertoe, na die regte kompos. Ek was gered!
Nagmaal is mos altyd ‘n wonderlike geleentheid. ‘n Gedagtenismaal. ‘n Feesmaal. Oor Jesus wat Sy ligaam vir ons gegee het.
In my kinderjare kon ons eers Nagmaal gebruik nadat ons belydenis van geloof afgelê het. My dogtertjie was sommer nog klein toe ons kerk dit oopgestel het dat kinders dit ook mag gebruik. Ons as ouers het toe die verantwoordelikheid gekry om dit vir ons kinders te verduidelik. Die heel eerste keer wat Nagmaal ook vir die kinders bedien was, het die dominee gesê: “Kinders, as julle die Here liefhet, mag julle ook Nagmaal gebruik.” Natuurlik was ons driejarige dogtertjie lief vir die Here, sy is immers steeds baie lief vir Hom en wou net daar ook Nagmaal gebruik. Sedertdien, wanneer die diakens begin het om die Nagmaal te bedien, het sy al vir my gevra of sy maar ook mag kry, want sy ís mos lief vir die Here.
Ek het al ‘n paar Nagmaalbyeenkomste bygewoon wat anders was as wat ek in ons groot kerk gewoond was. Elkeen was spesiaal in sy besonderse manier.
Tydens die grendeltyd het ek en my man alleen Nagmaal gebruik tydens ons Nagmaalsdiens wat ons via Youtube kon kyk. Dit was beslis ‘n eerste en baie spesiaal.
In Egipte, ‘n Moslemland, het ons klompie Christene die oggend met sonsopkoms Nagmaal gebruik langs die rooi see. Wat ‘n besonderse voorreg. Net ons klompie bymekaar. Die dominee wat saam met ons was, het dit aan ons bedien. Terloops, ek het ‘n bottel sjerrie saamgeneem met die doel, maar dit was gekonfiskeer op die lughawe en ons het toe wit appelsap gebruik, want dit was al wat ons kon kry.
In Australië het ons op Kersoggend Nagmaal gebruik in ‘n klein kerkie. Daar was baie min mense, amper net ons familie en so tien ander gemeentelede. Een vir een het ons vorentoe gestap en die predikant self het die brood en wyn aan ons bedien. Onvergeeflik.
In Elim het ons een keer die Paasnagmaal bygewoon. Ek sal dit nooit vergeet nie. Die vroue het almal wit klere aangehad, die mans swart pakke. In daardie spierwit kerk met die wit banke. Die vroue het aan die een kant gesit, die mans aan die ander kant. Daar is baie gesing en die beker is van persoon na persoon omgestuur. Dit het lank geneem. Ek sal dit graag weer eendag wil doen.
Vandag, met die min mense in die kerk, was die Nagmaal ook baie spesiaal gedoen. Dit was so ‘n besonder heilige oomblik. Twee jongmeisies het voor in die kerk gestaan, die een by die brood, die ander by die wyn. Die dominee het die Nagmaal ingestel en wanneer jy gereed was om dit te ontvang, het jy self vorentoe gestap en dit ontvang, met ‘n besonderse boodskap van elkeen van die meisies. Kosbaar. Dit was eintlik so mooi, ek wonder of hulle dit nie tog weer so sal kan doen wanneer ons gemeente weer voltallig is nie, en of dit net heeltemal te lank sal neem?
Meer as tien jaar gelede het ek op ‘n dag ‘n blog begin, nadat ek die fliek, Julie, Julia gesien het. Die oorspronklike blog het ek een nag afgevee. Daarná is Toortsie gebore. Ek het oor enige ding geskryf: my geloof, sommer hier en daar ‘n resep gedeel, laf gewees, die opheffingswerk wat ek met die plaaskinders doen, ens. Vóór ek my blog begin het, het ek reeds in my bidboek geskryf. ‘n A4 blad op ‘n keer. Sodat ek kan fokus. Ek glo dat dit daar is wat ek leer skryf het, aan God se voete. Hy het my geleer om my gedagtes neer te skryf.
Toe begin ek Bant. Want ek was moedeloos van wipplank ry tussen vetsugtig en brandmaer. Moedeloos van ‘n kas vol klere waarvan niks pas nie. Toe vra ek God een oggend om my te help en Hy wys vir my van Banting. Dis ook al geskiedenis. Omdat ek nie aan ‘n verslankingsgroep behoort het nie, het ek sommer hier op my blog kom vertel hoe dit gaan, sommer net om my aanspreeklik te hou. In my eie lewe het ek reseppies verander om dit Bantingvriendelik te maak en dit sommer in ‘n swart A4-boek geskryf om dit vir myself bymekaar te hê.
‘n Jaar nadat ek begin Bant het, het ek my eerste resepteboekie vrygestel: Toortsie se Bantingboerekos. Bang, onkundig, waagmoedig het ek dit gedoen. God het my gelei. Hy het die meeste ‘toevallighede’ laat gebeur. Ek moes net die pad stap. Ek het letterlik niks geweet van boeke publiseer nie. Ek was te bang om my poginkie vir ‘n publiseerder te stuur, want ek was te bang vir enige iets wat my sou ontmoedig. Die bloggers het my aangemoedig. Seegogga het raad gegee. My skoondogter het aangebied om die boek se uitleg te doen.
Een dag wat ek die radio aansit op pad terug van Ladismith af, sê die aanbieder: “Goeiemôre. Ons praat vandag met xx oor die skryf van resepteboeke.” Daardie oggend kry ek die heelpad terug ‘n wonderlike lesing wat ek soos ‘n spons opsuig. Toe ek ‘n sekere boek gesoek het, beland ek by Smashwords. Voor ek egter die e-boek wat ek wou hê, kon aflaai, moes ek egter ‘n ander boek aflaai. Daardie boek se naam was Secrets to E book publishing success.
Secrets to E book publishing success – Mark Coker.
Hierdie boek het ek woord vir woord gelees, ingedrink, deurdink, nagevolg tot die letter. Toe ek op my blog terloops noem dat ek ‘n resepteboek wil uitgee, was die bloggers vuur en vlam en ondersteunend, net soos ons hulle mos maar ken. Seegogga sê ek moet ‘n goeie fotograaf kry en ek skrik my boeglam. Fotograaf? Net daar vra ek ‘n oulike vriendin en haar fotograafdogter om my te help met die stilering van die kos. Iemand bel my uit die bloute en daar kry ek hulp met die befondsing van die boek. Om ‘n boek self uit te gee is duuuuuurrrrrrr. Alle kostes is joune.
Ná baie harde werk, nagte se wakkerlê, hare wat letterlik regop gestaan het vir elke ietsie wat gebeur, bangwees, skaamwees, want wie is ék nou om ‘n boek te wil uitgee?, het Toortsie se Bantingboerekos op 16 Desember 2015 die lig gesien. Die Here was so goed vir my! Sy trek al by die sesde druk. Dit het uitstekend verkoop en verkoop steeds. Weekliks stuur ek boeke uit. Sy is nou al naby topverkoperstatus. Ek staan verstom. Ek doen die bemarking, die verspreiding, alles self. Heerlik. Ek geniet dit. Intussen het boek 2, Hier’s die Toortsie Weer! en Toortsie’s Banting Bash! ook die lig gesien en is My Kinderjare met betrekking tot vandag tans by die drukkers. U kan na voorlesings uit my kinderjareboek HIER luister.
Daardie tyd wou ek graag die boek ook as e-boek uitgee, maar hy was te groot om net as e-boek opgelaai te word. Ek was te moeg om regtig te bestudeer hoe om dit te doen en die lewe het gebeur. Aanvanklik wou ek dit by Smashwords uitgee, maar het besluit om eerder Amazon te probeer. Tog het ek nooit regtig tyd gekry om dit behoorlik in te studeer nie. Tot Scrapydo vir my sê dat sy beter by Smashwords regkom. Sy het vir my ‘n wonderlike artikel aangestuur oor selfpublikasie en net daar het die gogga my weer gebyt. Ek het KM Weiland se raad gevolg en dadelik aan die werk gespring om ‘n gratis e-boek te skryf. Daarin is al die Banting soetighede wat in my eerste twee boeke is. Sonder foto’s, want foto’s maak dit onnodig groot. Net die resepte.
Vir dae bestudeer en volg ek die Smashwords Style Guide woord vir woord. Ek maak presies soos wat hy voorstel. ‘n Uitstekende boek. Duidelik geskryf. Regtig aanbevelenswaardig.
Joh-Mari van Heerden het weer eens gesorg vir die voor- en agterblad.
Uiteindelik kon ek by Smashwords ‘publish’ druk. Ná een of twee klein veranderings kry ek toe die boodskap: Congratulations! My e-boek is gepubliseer! Ek het dit reggekry. En vir my is dit mos die groot uitdaging: Om iets reg te kry en te voltooi.
So, dames en here, hier is vir jou ‘n gratis e-boek! Vertel vir jou vriende. Deel dit uit. Maak die lekker soetgoedjies en dink aan Toortsie: https://www.smashwords.com/books/view/1043640
Jy kan dit in enige formaat aflaai by Smashwords.
Die biek is gratis by Smashwords. Die ander webwerwe mag wel ‘n paar rand vra.
Ja, ek hét ingeskryf. Ja, is is nog glad nie klaar met alles wat moes klaar wees voor ek mag inskryf nie.
My derde resepteboek se resepte is nog nie klaar getik nie, maar dit lyk darem of ek genoeg resepte bymekaar het. Ek is steeds besig met my Septembervissie, maar as alles goed gaan, behoort ek dit betyds klaar te kry. My NaNo2019-boek is in die hande van die drukkers, so daardie deel is op datum. Ek werk behoorlik daaraan om ’n gratis e-resepteboek die lig te laat sien en hoop om dit nog in hierdie week te voltooi. Dan kan ek begin om die ander boeke ook op e-boek te sit.
Ek het my ingeskryf, soos reeds genoem. Die naam van my projek is Trauma tot Triomf. Dit sal ‘n geestelike boek wees waarin ek na verskillende persone in die Bybel gaan kyk wat van erge trauma na triomf geloop het met God se hulp. Ek glo dat as jy jou trauma met God deurloop, dit in jou grootste triomf kan verander. Natuurlik sal ek dit op ‘n informele, meer persoonlike manier doen soos ek mos maar tipies skryf. Dit is ‘n onderwerp wat my baie ná aan die hart lê omdat ons wêreld so stukkend is deesdae. Niemand loop teleurstellings, seerkry, trauma vry nie. Met God se hulp kan ons egter heling kry.
