Musiek speel my hele lewe lank ‘n baie belangrike rol in my lewe, al het ek self nie musiek gaan studeer nie. 

Ek kan vaagweg onthou toe my ma haar klavier gaan koop het by Heuer. Ek moes seker vyf jaar oud gewees het. Ek onthou die vertrek vol musiekinstrumente en dat ek in die venster gesit het. Of ek dit reg onthou, weet ek nie. Hoekom sou ek in ‘n venster gesit het? En dat hulle vir my ‘n bekfluitjie gegee het, maar dié het ek daar laat lê. Dalk het ek dit gedroom, ek weet nie. 

Dit was ‘n groot dag toe daardie klavier in ons huis ingedra is op Bosfontein. Die grootste wonder ooit. My ma het in die begin graag gesit en speel en ek sou by haar sit en luister. ‘n Groot gunsteling wat sy graag gespeel het, was O glo my, al sou hierdie skoonheid van jou, en dan sou sy sulke ekstra draaie en krulle ingooi en arpeggio’s speel so tussenin oor die hele klavier. 

Een keer was ons Koppie Alleen toe en my ma het iets gesing, wat ek die aand toe ons by die huis kom, met een vinger gaan uittokkel het op die klavier. Sy was in ekstase! Ons het graag gesing as ons gery het, ek en my ma. Eers sommer net liedjies, selfs later in kanon. 

Op ‘n stadium het sy my geleer om Stille Nag met twee hande te speel. Skielik was die pad vir my oop. Met Stille Nag se akkoorde kon ek toe op my eie heelwat liedjies op gehoor speel. Later jare toe ek harmonie in die musiekklas begin doen het, was dit maar net bevestiging van wat ek reeds met my oor prakties toegepas het. 

Toe ek in standerd een was, het ons ‘n oulike mansorrellis gehad, sy naam het ek lankal vergeet. Ek was toe nog op Ouplaas in die skool en my ma het hom gevra of ek maar kan kom klavierlesse neem by hom, hy was ‘n musiekonderwyser in Laerskool Bredasdorp. Net daar het die hemel vir my oopgegaan. Een keer per week sou my ma of pa my dorp toe neem vir my klavierles. 

Die volgende jaar is ek dorp se skool toe, koshuis toe, sodat ek musiek kon neem. Dit was vir my geen probleem om koshuis toe te gaan nie, ek het dit geniet. Ek kon twee keer per week musiekles kry, in die koor sing, behoorlike sangklasse bywoon, volkspele doen, aan die Eisteddfod deelneem elke tweede jaar. Dit was ‘n fees. 

In my standerd twee jaar is daardie onderwyser weg en het ‘n ander man gekom as musiekonderwyser. Ek weet nie of daar toe regtig behoorlike vordering was met my lesse nie, dalk het ek ook nie eintlik geoefen in die koshuis nie, net naweke. In standerd drie rond was daar een of ander tyd ‘n padda in die pyp en het ek in trane vir my ma gebel dat ek nie langer gaan musiek neem nie. Sy het gesê dat ek net tot die einde van die jaar moet aanhou. Slim ma! Intussen het dinge weer begin beter gaan en het ek toe nooit met die lesse opgehou nie. 

Toe kom tannie Elza Wessels in standerd vier en daar het dinge begin verander. Ek het by haar les geneem tot matriek. Toe ek in standerd 9 begin lui raak vir oefen, het sy die wêreld se geduld met my gehad. Ons het mekaar verstaan, was lief vir mekaar. Sy was bereid om te waag met my en het my vir musiekeksamens ingeskryf. Ons het mekaar se taal verstaan. Sy het ons in ons hoërskooljare vir operettes na die Nico Malan Operahuis in die Kaap geneem. 

In musiek moet ‘n mens tel. Een en twee en drie en vier en. Ee-een e-en twee-ee e-en ens. Ek dink dat dit vir iemand anders baie vreemd klink as musiekmense begin tel. Jy sing op die noot en uiter dan hierdie vreemde klanke. In die sangklas het ons ook Franse telname geleer, maar ek het maar die normale een en twee en gebruik. Of wat van Wellington, Wellington, Wellington vir triole? En moenie dat die een hand in dries tel en die ander een in vywe nie, dan tel die hele lyf saam! Hoor hoe het ek hierdie ding getel: Wellington, Wellington, Wellington, Wellington hu u hu u uuu, pam pam paaam, pam pam paam … Sjoe! Dit was ‘n ingewikkelde stuk! Teen ‘n vinnige spoed! Teen daardie tyd klop my hart kliphard saam en ek is skoon uitasem! Lekker!

My musikale tellery het sommer vroeg in my musiekloopbaan skipbreuk gely, alles te dankie aan ‘n proefjuffrou en die musiekmeneertjie. Ek dink nie ek het van hom gehou nie. My ouers het ook nie ‘n vleiende naam vir hom gehad nie. 

Ek is geleer om baie mooi musikaal te tel. Jy sing saam met die noot. Net mooi toe die proefjuffroutjie daar is, is ek met hoë note besig. Ek probeer my bes om by te hou met die tellery, dit het seker soos ‘n muis geklink wat piep! So in my gespelery en singery vang my oog net dat die tweetjies vir mekaar loer en hulle lag wegsluk en daar waai my musikale getellery by die venster uit. Ek laat nie vir my lag nie. Sedertdien het ek ‘n uiterste onmusikale gebrom hier onderlangs. Baie vreemd. Nou die dag toe gaan sit ek by die klavier en probeer musikaal tel en weet jy wat? Ek kry dit sowaar reg! Dalk moet ek dit nou weer op my oudag aanleer!

Waaroor ek sleg voel is dat ek my broer so ‘n lewe gely het. Hy moes vir matriekeindeksamen leer, ek moes vir naweke vir my musiekeksamen oefen. As koshuiskind was dit vir my moeilik om in die week te oefen. Daar was ‘n klavier in die koshuis, maar dit was altyd ‘n probleem. 

Kleintyd het die koshuis se klavier in ‘n sitkamertjie gestaan. Dit was die sitkamer waar die juffrouens hulle kêrels ontvang het. Baie swak reëling vir kind én juffrou! Die klavier is geskuif na die eetkamer toe, maar daar was ‘n gedruis. Oefen ek, veral in die hoërskooljare wat jy omvangryke stukke oefen met groot klank, sfz, dan word daar by die koshuisvader gekla en dan het hy nou weer die onaangename taak om my te kom stilmaak. Op ‘n stadium was die klavier in die kleinsaaltjie, maar dit was weer die ander kinders se speelplek. Ek het wel soms in die musiekkamer in die skool gaan oefen as tannie Elza nie daardie tyd leerlinge gehad het nie. 

Dus, naweke was dit oefentyd. Ek vermoed egter daar was ‘n bietjie asprisheid ook betrokke. As my broer kerm, dan oefen ek net harder en meer. Toonlere op en af. Arpeggios. Jammer, André, ek hoop jy het my vergewe. Daardie jaar het ek die beste ooit gedoen in ‘n musiekeksamen en jy het ‘n fantastiese matriekpunt behaal. Dalk het ons tog ‘n middeweg gevind? Ek weet nie? Al wat ek weet was dat ek die daaropvolgende twee jaar lui was vir oefen en ‘n musiekloopbaan onder die klavierstoeltjie ingeskop het. 

Ek was omtrent in standerd vier rond toe my ouma moes ouetehuis toe gaan. Ons was die naweek in Grabouw om die meubels op te pak. Ouma se klavier het my gepla. Want ouma se klavier was eintlik my ma s’n. Kan ons dit nie maar Struisbaai toe neem nie? Ons gaan so baie Struisbaai toe en dan kan ek vir tye nie oefen nie. Dit sal so lekker wees om ‘n klavier op Struisbaai te hê. Die klavier het egter kewers in gehad en my ma wou nie daardie kans vat nie. Kewers is regtig ‘n probleem hier in ons wêreld. Ek weet nie wat van die klavier geword het nie.

‘n Klavier was vir my ‘n heilige instrument. Hy moes met respek hanteer word. Hy moes ook ‘n goeie staanplek kry. Dit was vir my verskriklik toe my ma ons klavier op ‘n stadium iewers in ‘n donker kamer loop sit het. 

Ek kon musiek nooit regtig los nie. Sommer gou het ek in ons universiteitskoshuis die klavier ontdek en op ‘n stadium weer begin musiek neem by ‘n student. Ek het dan in die konservatorium se oefenkamers geoefen. Gelukkig was die oefenkamers toe nie gesluit soos wat dit tans is nie. Gereeld het ek sit en oefen en dan het ‘n student ingekom wat wou oefen, dan het ek maar opgetrek en ‘n ander oefenkamer gaan soek. Dit was hemels. 

As jong getroude vrou het ek my geldjies bymekaar gesit en vir my ‘n tweedehandse klavier gekoop en wanneer ek kon, weer les geneem. Ek het sommer weer by graad ses begin en die eksamens weer gespeel. Op skool het ons Royal Schools gespeel, as volwassene het ek UNISA gespeel. Weer eens was die oefenry soms ‘n uitdaging, veral met klein kindertjies. Ons het in trio geoefen. Die seuns het elkeen een van die buitenste oktawe gekry om op te oefen en ek het die res van die note gekry. Ons het voluit geoefen, ons drietjies saam. Hoe dit van buite af geklink het, weet ek nie, maar dis hoe ons dit gedoen het. Ek het hard geoefen. 

Toe my leermeester hoor wie die eksaminator is, het sy voorspel dat ek dit nie sou maak nie. Die dag van die eksamen het ek vir my ‘n hoenderburger gekoop en ‘n halfuur voor die tyd voor die lokaal gaan sit om my geestelik in te stel en om rustig te eet. Dit was regtig uitdagende stukke wat ek gespeel het en ek moes net gou ‘n bietjie rustig raak voor ek speel. 

Die volgende oomblik kom tannie Hettie uitgehardloop en sê dat ek dadelik moet kom, die eksaminator is haastig en dat ek op die vleuelklavier moet speel. Beide hierdie opdragte was teen die reëls. Die kleinsaaltjie se regopklavier was spesiaal gestem vir die eksamen, ‘n mens mag nie lokale ruil nie. 

Ek antwoord dat ek nie op die vleuelklavier gaan speel nie. Op daardie stadium het ek ‘n geestelike weerstand teen ‘n vleuel gehad omdat ek links is en tannie Elza al kleintyd verduidelik hoekom ek sal sukkel op ‘n vleuel omdat die linkersnare so lank is en hard speel en ek met my linkerhand harder speel. Ek moes myself altyd inoefen in ‘n vleuel in. Ek het ook gevra dat ek net gou klaar eet asseblief. 

Ek het daardie eksamen met twee punte gedruip. Ek het nie druipkwaliteit gespeel nie. Ek weet ek het dit gedruip terwyl ek nog in die kar gesit het. ‘n Jong, onervare eksaminator wat sy merk wou maak en nie geweet het wat om met ‘n volwassene te maak wat klaviereksamens speel nie en dit nie kon hanteer dat ek nie onmiddellik gespring het en gedoen het wat hy versoek nie, selfs al was dit teen die reëls nie, dit was die oorsaak van my druip.

Hy het my nie gebreek nie. Ek het dit die volgende jaar oorgespeel in Worcester. Want my juffrou het gesê dat die groter sentra meer ervare eksaminators trek. Ek was heerlik ontspanne. Die eksaminator was ‘n oudprofessor van die Universiteit van Stellenbosch en het destyds die Universiteit se kerkkoor afgerig. Ek was nie in die koor nie, omdat hulle ‘n koorkamp gehad het en ek wou daardie naweek huis toe gaan. Ek het dus onttrek van die oudisie. Op ‘n stadium het ek dit vir die oom genoem, dit is ook eintlik teen die reëls, ‘n mens gesels nie met ‘n eksaminator nie, veral nie tydens die eksamen nie. Ek het goed deurgekom en sy totsienswoorde aan my was dat as ek sou kom vir die oudisie, ek toegelaat sou wees tot die koor. Daar slaag ek toe op my oudag die oudisie! 

Toe Martjie spesiale talent in musiek toon, kon ek weer eens my inlewe saam met haar. Ons het wonderlike musiektye saam gehad. Ek het altyd gesê dat ek dit nie teen haar sou hou as sy nie haar musiek verder voer nie, maar sy het my dubbel en dwars beloon en bewys haarself uitstekend in die musiekwêreld. Ek is trots op haar. Ek wonder baie keer of daardie baie geoefen vir my graad agt terwyl ek haar verwag het, nie ‘n groot invloed op haar musikaliteit het nie. Die slim mense sê mos dat babas kan hoor terwyl hulle in die baarmoeder is. 

Al speel ek nie meer baie op my klavier nie, al het my spel verskriklik verswak, al het my selfvertroue om voor mense te speel by die deur uit verdwyn, verstaan ek en my klavier mekaar steeds en is hy steeds ‘n uitlaatklep vir vreugde, hartseer of enige emosie wat ek mag beleef. Ek dank die Here vir hierdie talent wat Hy vir my gegee het en ook vir die voorreg dat ek dit kon uitleef my hele lewe lank. Aan Hom al die eer. 

Toortsie

Om Kaap toe te gaan kleintyd was ‘n groot storie. Ons het meestal by my ouma gaan oorslaap op die plaas by Grabouw en dan die oggend vroeg vertrek om inkopies te gaan doen. Soms het ons in ‘n hotel in die middestad gebly. 

Die inkopiedoenery was erg. Ek het altyd gesê dat jy ‘n gesin uit die platteland myle ver kon uitken. Almal netjies geklee in ons beste klere het ons die Kaapse strate aangedurf. Kerkrok. Netjies. Onmiskenbaar ‘n gesin bymekaar. Dit was vóór inkopiesentrums. In die middestad. 

Middestad. Ek was maar bang ook. Bang vir die gedruis. Bang vir die baie mense. Bang, omdat hulle baie gebou het in die middestad en dan skiet hulle dinamiet of ‘n yster val of wat ook al, dan skrik ek my in ‘n ander bloedgroep in en huil. Gespanne. Bang vir die sakkerollers. Bang dat ek sal verdwaal of my ma per ongeluk verloor en wat dan? Sommer net bang vir die hele opset.

Ons het in die parkade parkeer en stap dan die middestad plat. Adderleystraat en St George’s straat op en af. St George’s straat was nog ‘n straat met verkeer, nie ‘n lekker toegemaakte straat waar jy na hartelus kan stap nie. Later het ons op die stasie geparkeer. Dit was makliker. Ons het dan deur die Sanlamsentrum gestap en daar was genoeg winkels sodat ons nie so erg nodig gehad het om in die strate te op en te af nie. 

Twee keer per jaar het ons hierdie uitstappie onderneem. In die Maartvakansie om wintersklere te koop en in die Septembervakansie vir somersklere. Die hele winterskas of somerskas op een dag. My arme ma moes behoorlik hare op die tande gehad het!

Ons sou in ‘n winkel instap en die assistent sou kom en vra waarmee sy kan help. My ma het dan gesê sy kom koop vir my klere, ek het alles nodig. Ons sou nie vreeslik rondkyk nie. Die dame sou die een armvol klere na die ander aandra en ek moes net aanpas en aanpas. My ma sou besluit wat reg is en wat ons koop. As ek nou daaroor dink, besef ek dat sy so ‘n keer net vir ons kinders klere gekoop het, sy het seker op ‘n ander dag vir haar klere gekoop. Sy het in elk geval vir haar laat klere maak en nie veel in winkels gekoop nie. 

Later jare, toe ek al ouer was, het ons ‘n bietjie deur die rakke geloop, maar die prosedure sou redelik dieselfde bly. Die persoon, wat my en my smaak glad nie ken nie, sou die een vrag klere na die ander aanbring wat ek moes aanpas. Baie van daardie items sou nie my smaak wees nie, maar ek het so sleg gevoel om elke keer te sê ek hou nie daarvan nie en het maar net stilgebly. 

Een jaar het ons weer, soos gewoonlik, met ‘n vrag klere by die huis gekom. ‘n Hele seisoen se klere. Onthou, ek het vinniger gegroei as ‘n koolkop. Elke seisoen het ek regtig nuwe klere nodig gehad en my ma het daarvan gehou om my volgens die nuutste modes aan te trek. Sy het die modes bestudeer en het presies geweet wat is in en wat is uit en ek was lank en maer, so sy het daarvan gehou om my aan te trek. Ek was toe al ‘n tiener. 

In die hoop klere was daar een item waaroor ek baie opgewonde was. Dit was ‘n Indiese baadjie wat onder die jongmense baie gewild is. Ek het vir my pa die klere gewys wat ons gekoop het, veral die baadjie. Hy het gesê dit lyk soos pajamas. Ag ja, ek dink hy het net geterg. 

Een keer is ek, my ma en my skoonsuster Kaap toe vir inkopies. My broer was seker ook by. Ek was seker so agt jaar oud, so dit was in daardie tyd wat ek so bang was. Ons het net by Foschini se deur uitgestap in die straat in toe ons ‘n gegil net agter ons hoor. “My purse! My purse!” Ons kyk verskrik om en sien die gillende vrou en ‘n man wat hardloop. Hy het haar handsak gegryp. Sy was totaal oorweldig. Ek ook. Die res van die dag kon my ma nie met my huis hou nie. Vir baie jare daarná ook nie. Vir baie jare daarná het ek my handsak geklou as ek in die stad loop, baie bewus van wat om my aangaan, my hande om my handsak geklou en wat nie een oomblik verslap nie. 

Toe ontdek ons vir Woolworths. Ek het vir Google gevra, maar sy sê Woolworths in die Kaap het al in 1931 oopgemaak. Ek sê ‘sy’, want ek glo met my hele hart dat Google ‘n dame is. Geen man kan so baie dinge gelyk doen soos Google nie. Dalk was dit ‘n nuwe Woollies wat in die middestad oopgemaak het, dalk het my ma maar net nie daarvan geweet nie. Sjoe! Het ons gekoop! Dit was ‘n fees! 

Daardie dag het ek in die Kaap ontdek dat my kerkrok wat ek aanhet, se soom uit is. Die hele dag loop ek en hou my soom met my twee hande vas! Plaas dat ek dit net uitlos, niemand sou dit opmerk nie, maar nee, ek is net te bewus daarvan. In Woollies het my ma toe vir my een van die nuwe rokkies laat aanhou sodat ek tog net vrede met die soom kon hê. Toe loop ek weer selfbewus rond, die hele Kaap weet nou ek het die rok sommer aangehou!

My ma het ‘n rekening by die meeste van die groter winkels waar sy inkopies gedoen het, gehad. Wanneer sy gekoop het, het hulle die strokie in so ‘n buis gesit waarmee dit seker na ‘n ander vloer vervoer is waar die rekeningafdeling dit eers moet goedkeur. Dan, na ‘n rukkie het die buis weer teruggekom met die goedkeuring en ons kon aangaan. Hoe dit gewerk het, weet ek nie. Met lugdruk dalk?

Roltrappe en heisers was ‘n belewenis. Sodra ons binne ‘n winkel was, het ek ontspan. In Garlics was ‘n lieflike kafeteria waar ons graag geëet het. Een so ‘n dag het ek ‘n boek gesien wat ek graag wou hê. Complete Book of Handicrafts. Ek het gekerm en gekerm oor daardie boek. Uiteindelik het ek my ma oortuig om die boek te koop. Ek het sekerlik nooit iets uit hom gemaak nie, maar daardie boek het ek geblaai en gelees en is vandag nog lief daarvoor om in hom te lees.

Later jare, as student, het ek vir ‘n week by my niggie gaan bly in die stad en daagliks middestad toe gery met die trein. Ek het die trein ook van Stellenbosch af geneem om my inkopies in die stad te gaan doen. Tog was ek nooit lief om in die strate te loop nie en het ek die meeste inkopies sommer in die Sanlamsentrum gedoen.  Eers heelwat later het winkelsentrums gekom wat die pyn uit stadtoegaan gehaal het. 

Een keer is ek en my ma en my broer die oggend deur Kaap toe. Ons het weer by my ouma geslaap in Grabouw en is vroeg die oggend daar weg, paraat om die winkels oopmaaktyd te bespring. Ons tref toe spitsverkeer en daar is ‘n fout met die motor. Dis stop en ry en elke keer wat ons stop, vrek die kar en sukkel dit om weer aan die gang te kom. By Mowbray gee my ma moed op en ons trek net daar af by die stasie en neem die trein tot in die middestad. 

Ek was Sub B rond toe Gaaf daar by Ouplaas geval het met sy motorfiets. Albei die pype af in sy een pols. As gevolg van hierdie ongeluk moes ons ‘n paar keer na ‘n Kaapse dokter gaan by Medipark in die middestad. Vir die res van sy lewe het sy hand altyd so effens na buite gestaan. Terwyl hy en my ouers by die spesialis was, ry ek en André, toe elf jaar oud, solank op en af met die hyser. 

Op ‘n stadium gaan ons terug na die dokter se spreekkamer, maar my ma-hulle was nie daar nie. Hulle het op ‘n ander vloer gaan plate neem. Ons twee laerskoolkindertjies van die plaas dink hulle is seker maar kar toe. Genadiglik kry ons hulle toe in die voorportaal van die gebou, want waar in die Kaap sou hulle ons opgespoor het as ons die dag alleen daar uit is? Terloops, hier is ‘n bewys van die goue draadjie van God se beskerming wat daar my hele lewe lank was. 

Toortsie

My woordtelling tans: 26229 op 14 November 2019. Die halfpadmerkie staan agter my. Die volgende uitdaging is 2/3: 33 333. Nee, nee! Eers 30 000 haal, dan 33 333

Ek wil sommer net begin deur te sê dat ek regtig wonderlike ouers gehad het. Ja, ek en my ma kon lekker vassit in my volwasse dae, maar dis snaaks hoe die lewe is, daar is baie goed wat ek nou verstaan en wat ek dink dat sy selfs beter hanteer het as wat ek ooit sal kan. In 1 Kor 13 staan daar mos dat ons deur ‘n spieël kyk in ‘n raaisel, maar dat ons eendag sal verstaan. Party goed sal ons seker nooit verstaan terwyl ons op aarde is nie, maar eers eendag in die hemel. Ander goed kry ons dalk later in ons lewe tog die voorreg om te verstaan soos ons self die pad loop. 

Ons gesin was lief vir roomys. Net ek was nie eintlik lief vir roomys nie. Die koue maak my neusbeen seer en ek het baie keer naar gevoel as ek roomys eet. Kleintyd was daar nie soveel verskillende geure nie. Rum and Raisin was ‘n groot gunsteling en Neapolitan. Nie een van hulle het my opgewonde gemaak nie. Pienk roomys het my regtig naar gemaak. In my volwasse lewe sou ek later een keer per jaar baie lus wees vir ‘n draairoomys met ‘n flake, maar baie min roomys daarin. Wanneer ek dit dan geëet het, was ek weer versadig vir ‘n baie lang ruk. 

Ek het altyd ‘n vanillaroomys verkies. Sou almal draairoomyse koop, het ek eerder vir my ‘n roomys op ‘n stokkie gekoop, van daardie wat eintlik net geysde koeldrank is. Op ‘n stadium het daar kafees begin om ‘n verskeidenheid kleure en geure roomys aan te hou, nie draairoomys nie, maar ‘n balletjie in ‘n horinkie. Ek kon nogal van daardie roomyse eet, nie elke dag nie, maar per geleentheid.

Om roomys ongeskonde op die plaas te kry, was nogal ‘n storie. Ons het veertig kilometer van die dorp af gebly. Die roomys het al in die eerste plek op pad huis toe begin sag word. Op die plaas het ons nie Evkomkrag gehad nie, maar ‘n enjin en ‘n paraffin vrieskas. Die roomys het gereeld uitgesak en ‘n harde deel onder gevorm. Bo-op was ‘n onsmaaklike skuim. Dit was maar die roomys wat ons geken het. 

Soms het ons ons eie roomys gemaak. Dit was ‘n vreeslike geklits. Die roomys was baie lekker en baie soet, maar hard gevries, nie die ligte roomys soos wat ‘n mens koop nie. 

Op Struisbaai was ‘n kafee wat goeie draairoomyse verkoop het. Dit was Aylesbury. Lieflike roomys. Ook op Struisbaai het ons dieselfde probleem as op die plaas gehad dat die roomys nie meer in die beste toestand is wanneer ons dit daar eet nie. ‘n Draairoomys was egter anders. Dit word daar gemaak terwyl jy staan en wag. 

My ma het toe met ‘n nuwe ding begin. Sy sou een van ons met ‘n bak stuur na die kafee toe om draairoomyse te gaan koop. Al die roomyse word dan omgekeer in die bak en so terugvervoer huis toe. By die huis word die roomys in bakkies geskep. Maklik en lieflik! 

Een aand word my pa opgekommandeer om ses roomyse en ses hamburgers te gaan koop by die kafee. Hy vra wie gaan saam, niemand wil nie. Hy vra ook vir my om hom te help, maar ek is ook nie lus nie. (Ek voel nou nog sleg daaroor.) Bak in die hand is hy daar weg en het lank weggebly. Uiteindelik is hy terug en sê dat hy darem vanaand ‘n %&* werk gekry het. My pa het regtig nooit lelik gepraat nie, dit moes vir hom baie sleg gewees het as hy sover sou gaan en ‘n lelike woord uiter.  

Wat gebeur het: Hy het die hamburgers bestel en die bak vir hulle gegee om die hamburgers in te sit. Intussen het hy solank die ses draairoomyse bestel wat hulle een vir een in sy hande gegee het. Heeltemal te veel vir een mens om vas te hou! Daarná het die groot wag begin vir die hamburgers wat nie opdaag nie. Die roomys het al begin smelt en teen sy hande afloop, maar hy moes bly staan. Uiteindelik het die bak met die hamburgers opgedaag en moes hy met daardie vrag, manalleen terugbestuur huis toe. 

Hoe hy dit reggekry het, weet ek nie. Ons het ons gebreek soos ons lag, want hulle moes net die hamburgers in ‘n sak gesit het en die roomyse in die bak, dan was dit baie makliker! Maar sies tog, dit moes vir hom bitter sleg gewees het. Ek sou woedend gewees het as my mense my so misbruik!

Ek het musiek geneem op skool. Klavier. Hier in my laat hoërskooljare het ek lui geraak vir oefen, maar eksamens wou ek speel. Arme tannie Elsa wat my nog moes aanpor week vir week! Sou ek my graad sewe-eksamen op ‘n Saterdag speel, want hoekom het my pa my geneem? Ek was nie goed voorberei vir hierdie eksamen nie. Party van die stukke het ek nie eers behoorlik geken nie. Ek was oorspanne. Ons het by die kerksaal se klein saaltjie eksamen gespeel. Toe die gehoortoetse gedoen word, sien ek my pa oorkant die straat loop. Met ‘n onsigbare hand het ek aan hom vasgeklou en my eksamen gedoen. Ek hét wel deurgekom, hoe, weet ek nie. 

Toe ek met hangskouers uitkom by die eksamenlokaal, wag my pa vir my buite. “Kom”, sê hy, “kom ons gaan koop vir jou ‘n roomys.” Daardie een was ‘n heerlike troosroomys en het diep in my hart gaan lê. My pa het net geweet hoe.

Toortsie

Ek staan vandag op 24 114 woorde. Min geskryf vandag as gevolg van gebrek aan tyd. Gelukkig het ek dit mos voorsien.