Wie sou nou kon dink dat ‘n sewentigmeter pypsteel só ‘n redding kan wees! Veral in ‘n tyd van afsondering.

Iemand het een keer gesê dat ‘n mens nie ‘n pypsteelerf moet koop nie. Hoekom, kan ek nou nie onthou nie, dit was seker die persoon se persoonlike voorkeur.

Hier waar ek tans bly, is ‘n pypsteel. Die pypsteel gee eintlik vir die erf baie privaatheid. Hier is ook baie bome op die erf, wat dit goed afsonder.

Maar Toortsie moet oefening kry. En Toortsie het nie regtig die persoonlikheid om ‘n ding te doen wat homself herhaal en herhaal en herhaal nie. Dus, om op en af te loop in ‘n pypsteel is nogal ‘n uitdaging.

Maar wie het gesê ‘n mens is nie ‘n aanpasbare wese nie? En wie het gesê ‘n mens kan nie iets nuuts aanleer nie, selfs teen daardie mens se persoonlikheidstipe?

Oor jare het ek my persoonlikheid al op baie maniere getroef. Ek het twee boeke uitgegee, van die begin tot die einde self gedoen of self bestuur, ek doen ook die bemarking self. Dis heeltemal teen my persoonlikheid om iets wat só lank vat, te voltooi. Ek daag myself baie uit en brei, hekel, borduur ‘n groot projek wat oor ‘n lang tyd gedoen word en voltooi dit.

Maar om op en af en op en af en op en af oor dieselfde 70 m te stap is ‘n ander storie. Selfs my honde dink dis malligheid en ‘sit op die pawiljoen’ terwyl ek die een lengte na die ander stap. Hulle lê of staan of sit maar eenkant en hou my dop om te sien of ek veilig is.

Christa van Staden het ons almal uitgedaag om in hierdie 21 dae iets nuuts aan te leer of af te leer. Ja, ek het ook al heelwat sulke uitdagings gedoen. 40 dae uitdagings. Of 10 dae van positiwiteit wat ek dan, sommer om my persoonlikheid te troef, uitrek tot 200 dae, tot almal se frustrasie.

In haar bloginskrywing oor introverte en ekstroverte en hoe hulle die inperking verskillend sal hanteer, vertel Blafwoef dat sy elke dag om die huis draf. Sy het begin met 5 keer en beplan om elke dag nog ‘n rondte by te voeg. Op die vraag oor die verskillende hantering van die inperking deur introverte en ekstroverte antwoord ek haar dat ek ‘n goeie mengsel van beide is. Ek kan myself goed besig hou op my eie, maar ek het ook mense om my nodig. Wanneer my seun werksvergaderings oor die internet het, spits ek my ore, net om die geskerts wat soms tussen hulle gebeur, te hoor, van die werksdinge verstaan ek net mooi niks. In my stappery in die pypsteel het ek al een motor, twee koskopers, een veiligheidswag en twee manne van ‘n sekuriteitsfirma gesien. Sjoe! Daar is sowaar nog lewe daar buite! Jey!

Gister het ek 6,3 km gestap in daardie pypsteel, net vir die rekord. Jy kan maar self uitwerk hoeveel keer se op en af dit is. Christa, ek leer mooi dat pypsteelstap moontlik is en is terselfdertyd so dankbaar vir ‘n pypsteel! Sjoe, ek kon dit nie gehad het nie, en dan?

Toortsie

Ek het vanoggend met ‘n vraag in my hart wakker geword. Dalk het ek ‘n punt beet? Dalk het ek eerder die kat aan die stert beet. Wie weet? Dalk kan jy vir my help dink!

My vraag is:

Sal ons nou vir die res van ons lewens in afsondering moet bly, bang dat ons die virus sal opdoen? Want ons het geen weerstand teen die virus nie. Selfs met die beste pogings in die wêreld sal hulle mos nie die virus heeltemal kan hokslaan nie, of sal hulle kan? Sal ons in afsondering moet bly totdat elke moontlike geval gediagnoseer is?

En wat van soveel mense wat nooit gediagnoseer raak nie, wat net liggies geraak word deur Corona en sonder dat hulle dit besef, die virus versprei? Of gaan ons op ‘n punt kom wat ons fatalisties begin dink, nou lewe ek en kom wat wou? Sal ons op ‘n punt kom wat ons sal sê, my saak met die Here is reg, kry ek die virus en gaan dood, is dit reg? Die probleem is dan weer die ander mense wat jy sal aansteek met so ‘n houding, wat dalk nie soos jy daaroor voel nie.

Want, gestel daar is net EEN persoon wat steeds die virus het wanneer die inperking opgeskort word, gaan dieselfde mos maar weer gebeur wat nou gebeur het toe net EEN persoon in die wêreld die siekte gekry het, wat ander aangesteek het, wat dit een vir een na die res van die wêreldlande oorgedra het, een vir een na verskillende provinsies, verskillende stede, verskillende dorpe oorgedra het. As elke liewe persoon wat ‘n draer van die siekte nie gevind word nie, wat dan?

Ek is dankbaar dat ek nie die mense is wat in die warm stoele moet sit en nou oplossings moet uitdink vir die hele land en ook sommer vir die hele wêreld nie, want ek dink nie daar ís oplossings nie. Ek dink nie íemand weet wat die antwoord is nie, want daar was nog nooit in die geskiedenis só ‘n vraag nie.

Wat dink jy? Het jy al daaroor gedink? Gaan ons vir die res van ons lewe in vrees lewe, of gaan ons dalk ‘n nuwe lewensuitkyk kry?

Wat mos wel waar is, is dat ons die verspreiding van die die virus verstadig deur die proses. Dat ons die hospitale kans gee om minder mense op ‘n slag te behandel.

Ek het nie die antwoord nie. Intussen is ek dankbaar dat ek nog nie die virus het nie. Dankbaar dat ek in ‘n ruim huis die inperking kan beleef. Dankbaar dat hier ‘n kleine stukkie oprit is waarin ek kan op en af en op en af en op en af stap. Dankbaar dat ek nie in ‘n kleine sinkhok sonder die heel basiese geriewe vasgedruk hoef te sit saam met ses of tien ander mense nie. Intussen vertrou ek dat die medici teen rekordspoed navorsing doen en antwoorde soek, dalk ‘n teenmiddel, dank ‘n entstof wat kan werk. Dankbaar vir elke mens wat die virus opdoen en gesond raak. Dankbaar vir my Hemelse Vader wat saam met my hier is.

Toortsie

Dit is mos so dat wanneer daar een deur toegaan, ‘n ander een gewoonlik oopgaan. Dat, wanneer dinge die onmoontlikste lyk, mense die beste nuwe planne uitdink. In die laaste paar dae het ek ‘n paar sulke nuwe dinge beleef. Dalk was die meeste van hulle reeds daar en ek het dalk net nie daarvan geweet nie. Dalk was dit dinge wat reeds daar was wat nou ‘n trappie verder ontwikkel het, of dalk is dit nuwe uitvindsels.

Om mee te begin, maskers. Met die tekort aan maskers en die onuitputlike behoefte daaraan, maak mense allerhande planne. Sommiges vou handdoekrol met rekkies wat om die ore kom. Sies tog, ek het nou die dag ‘n vrou so jammer gekry by Diskem. Sy was behoorlik angstig. Ek moet sê, ek was ook maar grillerig. Sy sukkel toe met so ‘n handdoekrolmasker wat aanmekaar van haar oor afspring. Terselfdertyd het sy al haar dae met die ander klante wat te naby aan haar staan. Sy kon net nie klaarkry en uit die winkel kom nie, want as die masker nie afspring nie, stap iemand te naby aan haar verby.

‘n Baie vindingryke vriendin wat die inperking stokalleen in ‘n groot gastehuis deurbring, het begin materiaalmaskers maak, ewe met ‘n gleuf tussen die twee lae waar jy nóg ‘n beskermingslagie kan inskuif as jy sou wou. Sy kan nie voorbly nie.

Chantelle, van Slaai sonder Blare, het ‘n probleem: Mense steel haar woorde, haar bloginskrywings en maak of dit hulle eie is. Plagiaat. Daardie bloginskrywings wat sy uit die liefde van haar hart doen. Nou het sy ‘n baie innoverende plan uitgedink waar sy steeds haar liefde vir woorde kan uitleef, maar op ‘n ander manier. Sy skryf dit en dan neem hulle ‘n youtube video op waar sy haar geskrewe stuk voorlees. Oulik, né?

In hierdie tyd van afsondering het ek beleef hoe besighede wat moet voortgaan met uiters belangrike werk, hul kantore na hulle huise skuif. Ja, ek het al die jare my kantoor in my huis gehad en dit het goed gewerk. Ook glo ek dat baie mense baie effektief so kan werk terwyl dit nie vir ander sal werk nie. Hulle hou spanvergaderings oor die internet, hou bybelstudiesamekomste oor die internet, speel speletjies oor die internet. Ek dink dat dit iets is wat nou baie stewig gevestig sal raak in hierdie tyd en dat daar nuut gedink sal word oor kantoorspasie, raadsaalspasie en dies meer.

Skype is al jare in gebruik, maar jy kan selfs ‘n belangrike afspraak wat jy in die verlede in persoon sou doen, per skype doen. En ek stap 3,5 km net in die erf heen en weer en weer. Kerke stuur videoboodskappe uit.

Om hulleself besig te hou, leer mense nuwe stokperdjies aan. Hulle doen die dinge waarvoor hulle net nooit tyd kry nie. Ek het al soveel keer gelees dat ons as ouers so bang is dat ons kinders verveeld sal wees, maar dat dit juis in tye van verveling is wat nuwe, innoverende idees uitgedink word! Kyk maar net al die video’s wat die rondte doen. Al die planne wat mense uitdink!

Maar musieklesse? Hoe maak die musiekjuffrouens? Musiekles is tog iets wat ‘n mens met die persoon self moet werk? Ek praat nou nie van leer jouself kitaar oor die internet nie. Martjie Snyman gee haar kinders afstandsonderrig deur middel van Whattsapp Video call. Is dit nou nie oulik nie? Op dié manier kry die kinders steeds hulle lesse sonder die gevaar dat hulle die virus kan opdoen.

Toortsie

Ek is nie ‘n goeie tuinier nie. Tog het ek ‘n groot tuin op die plaas gehad wat ek saam met die huis gekry het. En ou Klok, die tuinman.

Die vorige vrou wat in daardie huis gewoon het, was ‘n kranige tuinier. Die tuin was goed beplan en uitgelê volgens die reëls van daardie tyd. Pragtig. Geel blomme bymekaar, wittes bymekaar. Daar was orde, struktuur, proporsie en al die ander regte woorde wat by ‘n goed beplande plaastuin hoort. ‘n Lushof.

Soos reeds gesê, het ek vir Klok saam met die tuin gekry. Of hy voorheen in die tuin gewerk het, weet ek nie. Ook nie of die drie ganse op die dam syne was, of nie. Dit maak nie saak nie, ou Klok het aangehou in die tuin en alles netjies gehou tot sy dood.

Aanvanklik het ek probeer om die kleure mooi bymekaar te hou soos dit was, maar soos daar openinge gekom het, het Klok plantjies begin verplant. Deurmekaar. En ek het nie eintlik geweet hoe om dit anders te doen nie.

Toe begin ek ook steggies maak en oral indruk, pakkies saad die wêreldvol strooi en voor ons ons kom kry, was dit ‘n deurmekaar mengelmoes van kleure wat niemand geweet het hoe om reg te stel nie.

Ek was mal oor Inka-lelies en het een keer ‘n klomp kleure per pos bestel. Mettertyd het die Inkas al hoe meer geword. Oral in die tuin waar daar plek was, het die Inkas gestaan. Iemand het een keer gesê dis ‘n slordige plant, maar ek het nie omgegee nie. Vir ‘n groot deel van die jaar het hulle vreugdevol geblom en kon ek bosse vol blomme vir mense gee.

Dit was my grootste vreugde om ‘n bos blomme saam met iemand te stuur as hulle vir ons kom kuier het.

Soggens voor ek weekliks dorp toe is, moes die tuinman of -vrou vir my bossies Inkas maak. 20 stele in ‘n bossie, blare afgemaak, netjies bymekaar gebind met ‘n rekkie. So tien bosse word in ‘n emmer wat net ‘n klein bietjie water inhet, gesit. Waar ek dan in die dorp iemand raakloop, deel ek dan blomme uit. Ook in die ouetehuis.

Dit was só lekker. En hierdie onthou is as gevolg van ‘n foto wat Pete op sy Instagram gesit het. Dankie, Pete, dit was nou regtig ‘n lekker onthou.

Toortsie