'n Flitsliggie wat oral inskyn, ook waar dit soms ongemaklik is...
A Flashlight whose light shines everywhere, even on places where it is not so comfortable.
Kyk, julle het darem sekerlik nie verwag dat alles by die konsert presies tussen die lyne sou wees nie. Nie as Toortsie dit reël en dit in Toortsie se huis is nie. Gelukkig ken baie van die gaste vir Toortsie goed en glo ek ook dat hulle gereed kan wees vir enige gebeurlikheid.
Genadiglik het Toortsie goeie helpers gehad. In die eerste plek, uitstekende musikante en hét sy op hulle gesteun om die kwaliteit van musiek hoog te hou. Want sy speel nie Rustle of Spring soos ‘n ligte lentebriesie nie. Nee! Sy speel die woeste, wilde Novemberwinde wat hierdie jaar net nie wil ophou waai sodat die Transvalers reën kan kry nie! Dan is daar altyd nog die kans dat sy iewers in ‘n muur kan vashardloop terwyl sy speel of vergeet waar sy is of wat nog als? Enige iets is moontlik!
Sy reël vooraf met almal. Verduidelik hoekom sy die hulp wil hê al word sy gerusgestel deur haar skoonseun dat alles sal uitwerk. Die ding is, in ‘n kwessie van minute sal hier omtrent 40 mense opdaag en nie weet hoe en waar nie. Die erf en parkering is mos nie regtig gebou vir so ‘n skielike toeloop van mense en karre nie.
Alles verloop mooi. Gesellig. Lekker warm. Glad nie ‘n formele saal effek nie. Ook nie plek vir neusoptrekkery nie, die vertrek is te vol.
Die oggendkonsert verloop uitstekend. Toe kom die aandkonsert en ons moes vinnig planne maak toe ons lieflike sopraan siek raak en onttrek.
Alles verloop uitstekend. Selfs die vullers in die oop gate op die program verloop heel goed. Ek en my dogter speel die duet wat ek en die sangeres sou speel. Dogter het letterlik 10 minute gehad om dit in te oefen. Dit gaan heel goed.
Die volgende oomblik bars ek en Meisiekind in ‘n totale giggelaanval uit. In die middel van die stuk, met geen rede nie! Ons speel soms duette en dis gewoonlik chaos, want ons bladlees en mors en lag dan verskriklik. Ek dink terwyl ons speel, sjoe dis darem net verskriklik lekker so saam met my kind. Ek loer vir haar en sy vir my en die volgende oomblik breek ons ons en lag so dat ons eers moet stop en beheer terugkry voor ons verder kan speel. 😂
Die stuk se naam is Witches Flight. Orrelmeester wat vir ons blaai, staan verstom. Het die besems nou aan die brand geslaan?
By die terugspeel van die opname klink dit of die lag ingeskryf is in die stuk. Want die musiek wat daarop volg klink soos die kekkellag van wegvlieënde hekse.
Ek het mos vir my ‘n elektroniese kerkorrel gekoop. Sewe maande vir hom gewag, maar uiteindelik, op 30 Augustus het hy hier aangekom. Die hele jaar lank al leer ek orrel speel, oefen ek hard. En so tussendeur probeer ek weer die ou klassieke drade op my klavier ook bymekaartrek. Ek het mos omtrent tien jaar gelede besluit dat ek nie meer klassieke musiek gaan probeer speel nie. Ek het net eenvoudig te min gespeel en dit was net ‘n frustrasie. Tot Aalsie my verlede jaar na hulle verjaarsdag nooi met die opdrag dat ons elkeen ‘n stukkie klavier gaan speel.
Die heel tyd wat ek vir die orrel wag, het ek in my agterkop: Hier sal konsert gehou moet word. Een dag gesels ek en my orrelmeester en ek vertel hom wat ek wil doen: Ek wil sommer op ‘n dag die ouetehuis of die dienssentrum bel en sê: Stuur ‘n bussie met so 10 tot 15 mense dan speel ek vir hulle klavier en orrel vir ‘n uur. Enige iets van ‘Bring my die ou-ou tyding’ af tot hoog klassiek. Alles wat ek kan speel. Orrelmeester is dadelik lus vir saamdoen.
Net daar besluit ek op ‘n datum: Saterdag wat verby is. In my musiekkamer wat maar nie baie groot is nie. Twee konserte – die oggend een en die aand een. My dogter val dadelik in. Sy sal kom saamspeel: Klavier, blokfluit en dwarsfluit. Orrelmeester kan klavier en orrel speel en natuurlik sing ook. Ek bel ‘n ou vriendin wat altyd soos ‘n engel gesing het. Sy sing nie meer nie, maar het darem nou ook lus om die stem weer aan die gang te kry. Sy en orrelmeester oefen en oefen en ek en sy gaan ‘n duet speel op die klavier. Ek sal ook ‘n stukkie op die orrel probeer, al gaan dit maar nog mogge troffe en klavier speel. My orrelisvriendin van ‘n ander dorp belowe om ook te kom speel. Ek is in ekstase! Hier kom ‘n ding. Seegogga hoor hiervan en begin ook net daar hard oefen aan Die meisie met die vlasblonde hare.
Ek stuur ‘n advertensie uit. Die konsert is gratis, maar mense moet bespreek. Een dag vat ek stoele en kyk hoeveel mense ons gaan inpas en ek sit die hele trap vol om ook daar die sitplekke te tel. Die mense bel en bespreek. Ons oefen vir ‘n vale, elke oomblik van die dag.
Saterdagoggend half 11 kom die karre in ‘n stroom. Ons kinders help die verkeer reël. Die deelnemers is die ‘ushers’ wat help dat die mense op die regte plek kom. Ons pak die mense soos sardiens in, die hele musiekkamertjie vol en nog sommer die trap ook! En ons maak musiek! Ons is in die wolke! Die konsertgangers geniet die knusheid en daar is sommer net ‘n heerlike atmosfeer. Orrelmeester gee vir my dogter ‘n stuk manuskrippapier. Sy moet ‘n frase musieknote skryf en daar voor die mense, sonder dat hulle dit bespreek of geoefen het, skep hulle ‘n lieflike stuk musiek tot vermaak van almal.
Dit was ‘n fees. ‘n Behoorlike fees. Ons het gekonsert dat die biesies bewe en elke sekond daarvan geniet. As die Here ons spaar gaan ons dit weer doen! Ons daag die gehoor uit: Ons het ons talente met julle gedeel, gaan julle nou weer en deel julle s’n met ander. Op watter manier ookal vir julle werk. Pay it Forward!
Ja, ek het op skool aan bybelstudiegroepe behoort. Om die waarheid te sê het ons in Standerd 5 reeds aan die ACVV behoort omdat daar so ‘n oulike onderwyseres in die koshuis was wat gevoel het dat ons Standerd 5’s maar ook ‘n groep mag hê. En op Universiteit het ek altyd aan ACVV kringe behoort.
In 1992 bel ‘n buurvrou op die plaas vir my. Hulle wil ‘n groep behoort en stel ek en my man belang daarin om deel te neem. Ja ek stel belang, maar in my agterkop weet ek nie of my man sal wil nie. By etenstyd sê hy dat hulle hom ook gekontak het en ja, ons moet ook deel wees van daardie groep. Dit was nadat Ds Stan daardie Pinkstertyd bidure by ons plaaswyk gehou het en bybelstudiegroepe wat deur die lede self bedryf word in plaas van die predikant, aangemoedig. Daardie tyd was hier ‘n baie groot beweging van bybelstudiegroepe op ons dorp.
Maandagaand vir Maandagaand het ons groep bymekaargekom. Deur die jaar, maar nie tydens skoolvakansies nie. Ons het beurte gemaak van huis tot huis en die een by wie dit was, het dit ook sommer aangebied. Ons het gesing, bybelstudie gehou en gekuier tot laataand. Deurdie jare het die groep soms gegroei, soms kleinder geraak totdat dit net voor Covid uiteindelik doodgeloop het.
Ek het vir lank die groep gelei en het tydens Covid verskriklik daarna verlang. Want as jy so ‘n groep lei leer jy so baie. Jy doen intens voorbereiding. Is besig met die Here.
Toe Covid begin ligter raak het en mense weer stilletjies by mekaar gekom het, het die Here vir my ‘n groep toegewyde vroue gegee en ons kom op ‘n gereelde basis bymekaar. Ons bestudeer Openbaring, leer geweldig daaruit, leer by mekaar. En dalk verstaan ons Openbaring nie presies soos wat dit veronderstel is om te wees nie, maak dit nie saak nie. Ons leer van God, van Sy Woord, van vandag.
In Januarie terwyl ek vinnig by Spar inhardloop – onthou ek is altyd op ‘n galop – vra ‘n tannie my of ek nie asseblief by die Dienssentrum ‘n bybelstudiegroep sal lei nie. Ek sê dat ek graag wil, maar ek eintlik glad nie tyd het nie en Maandae al is wanneer ek dit kan doen. O, sê sy, Maandae sal perfek wees. Dis eintlik wanneer hulle dit gedoen wil hê. Ek wonder by myself: Wie is die gehoor? En ek besef: dit sal mense wees wat die Here ken, want self al ‘n pad met Hom geloop het. Mense wat ‘n behoefte het aan so iets.
En daar, in die harwar, in ‘n uiters besige Januarie 2022 begin ‘n wonderlike belewenis. ‘n Geskenk reg vanuit die hemel, net soos die ander twee groepe ook geskenke uit die hemel is. Ons gaan steeds voort met ons Openbaringgroep en geniet dit geweldig. Maar in albei die groepe het ek mentors gevind. Mense by wie ek maar mag leer. Ek is slegs die fasiliteerder. Dit is iets ongeloofliks. Ek het nie net mentors gevind nie, maar nuwe vriendinne. Vriendinne met wie ek die pad in vertroue en veiligheid kan stap.
Wat ‘n voorreg! Wat ‘n geskenk! Soos nog altyd kan ek net wens dat elke persoon op aarde aan so ‘n groep kan behoort. En as jy dalk die behoefte het aan so iets, steek jou voelers uit tussen jou vriende. Dalk kan julle ook so iets begin. ‘n Groep wat gedoen word volgens julle persoonlikheid, julle behoefte. Kry ‘n boekie by CUM of Bybelkor wat julle kan deurwerk. Dit is beslis die moeite werd.
Ek hou daarvan om kos vooruit te maak. Dit is my reddingsboei, veral as ek weet dat daar ‘n woeste tyd aankom en ek so besig gaan wees en moeg gaan word en dan na enige verkeerde ding gaan gryp. So tans, met die oog op vakansie wat voorlê en daar gepizza, gehamburger, gebrood en gehotdog word en allerhande ander verkeerde kos gegryp word, moet daar genoeg gaar kos in die vrieskas wees vir my om te eet. Daarom maak ek heelwat vleisgeregte vooruit. Die Kersfeeskos is reeds gaargemaak in die sonoond, veral noudat die son so skyn en ons nie altyd verseker is van ons elektrisiteit nie. Maar ek maak ook ander vleiskosse gaar, soos Frikkadelle.
Ek maak selfs slaaie in grootmaat, maar darem nie noual nie. Ek sal bv ‘n groot Kool- en appelslaai (Toortsie 1) maak wat ‘n paar dae hou. Of die blomkoolslaai (Toortsie 1) wat net soos aartappelslaai smaak. Ek het lank laas die wortelstolslaai (Toortsie 1) gemaak, maar stolslaaie werk fantasties. Dit lyk mooi en hou ‘n hele paar dae.
Die Kool en Tunaslaai (Toortsie 1) is net so lekker en vars om sommer gou vinnig te maak en almal dan heerlik kan eet aan iets vars en gesonds. Dieselfde met die Tunaslaai vir een persoon (Toortsie 1).
Toortsie 2 het net sulke lekker slaaie. Dis nou appelkoostyd. Maak die soetsuur appelosies. Dis heerlik. Die marmerstolslaai is ook lekker. Die eierslaai (T2) is ook heerlik en tipies banting. Die kool en wortelslaai (T2) is ook lekker en hou ‘n paar dae, dus een keer se moeite vir baie keer se eet en iets wat reg staan in die yskas as die honger skielik knaag. Die peerslaai (T2), is baie lekker, maar ek dink nie dit sal ‘n paar dae hou nie. As mens die lagieslaai maak (T2) sonder die tamatie behoort dit ook 2 dae te hou. Die botterskorsieslaai (T2) is iets besonders vir saam met ‘n braaivleis.En die bessieslaai (T2) smaak soos poeding.
Ek hou natuurlik baie daarvan om slaaie in te lê en reg te hê vir enige oomblik se gebruik, veral as daar skielik gaste opdaag. Die Ingelegde kerrieboontjies en die Ingemaakte uieslaai (Toortsie 3) is absolute wenners in enige koskas. Daar is nog ‘n koolslaai in T3 en ‘n lieflike aarbeislaai, beslis iets anders as die normale mengelslaai. En as jy regtig iets anders wil maak, probeer gerus die gevulde avoslaai in Toortsie 3.
En broccolislaai gee aan broccoli ‘n heel nuwe baadjie. Daar is ‘n baie lekker een in Toortsie 1, en in T3 ‘n kerriebroccolislaai wat net so lekker is. En natuurlik het Toortsie se vars slaai (T3) ook ‘n kinkel in.
Sjoe! Dit was goed om self ‘n bietjie deur my boeke te blaai. Ek gebruik my boeke regtig daagliks, maar blaai so maklik na dieselfde reseppies wat ek altyd gebruik. Ek dink ek moet sommer NOU Checkers toe ry en gaan uie koop om in te lê!
Praat met my as jy belangstel in van die boeke of graag wil deel wees van ons Bantinggroep wat mekaar opbou en ondersteun.
Weer eens hello en baie dankie vir ‘n wonderlike voorreg om hier te kan kom praat vandag. Ek voel regtig geëerd!
Dit was nooit in my wildste drome een van die goed wat ek gevisualiseer het dat ek by plekke sal praat nie. Ek bedoel, praat kan ek baie, maar om toesprake te lewer nie. Maar dis ook deel van hierdie verrassende reis waarmee ek besig is.
Hierdie Bantingding het ek nie loop soek nie, dit het oor my pad gekom. En ek is soos ‘n klein dogtertjie wat huppel in ‘n bospaadjie – gelukkig en onspanne. Ek en my ouers het kom piekniek maak en terwyl hulle rus kan ek ‘n bietjie rondkyk en lekker verrassings om elke hoek en draai kry in die wete dat ek veilig is, want hulle is naby. Geen beplande, uitgewerkte pad nie, maar ‘n pad wat ek net móét huppel en dit wat ek sien en wat gebeur, net geniet.
In 2014 was ek moedeloos.
Ek het al geweighless en geweight watchers en ongelooflik maer geword, net om die oomblik wat ek beheer verloor, alles op te tel en met rente.
Toé was ek obese. Vetsugtig. En my gewig het daagliks toegeneem. Ek het alles geëet wat voorkom en het nie opgehou voor ek nie voel of ek bars nie. Al my klere het ongemaklik gesit. Niks het gepas nie. Dit het my behoorlik gewurg.
Toe bid ek dat God my moes help, want ek weet nie meer nie.
En Hy stuur vir my die Saterdagaand vriende wat by ons kom eet, wat daardie week begin Bant het. Ek het hulle daardie aand alles uitgevra en nadat hulle weg is, Tim Noakes se boek gekoop en die Sondagoggend het ek begin Bant op Struisbaai met letterlik niks bantingkos in my huis nie. Daar was ‘n stukkie ouerige botter, twee eiers wat nie meer so vars was nie en swak kwaliteit wors wat iemand in my vrieskas vergeet het.
My hele lewe het verander daarvandaan.
So het die een boek na die ander gekom. Want op daardie stadium was daar nie oulike bantingresepte op die internet nie. Of dit wat daar was, was eintlik onuitvoerbaar of nie lekker nie. Oorsese resepte.Ook nie eintlik hulp en raad nie. Of ek het nie geweet waar om te soek nie. Dit was of ek in ‘n oerwoud was en my pad moes oopsukkel.
Ek het verlede jaar die Banting Coach kursus by Nutrition Network gedoen. Nie omdat ek ‘n coach wil wees nie, maar eintlik net vir die tjap ter wille van my boeke. Sodat ek kan sê dat ek ‘n coach is. Vir kredietwaardigheid.
Ek wou my nie laat bind deur ‘n groep hier op die dorp te begin nie, ek is net te veel weg.
Maar in Januarie vanjaar kry ek eensklaps die idee om ‘n Bantingkompetisie te hou. In die kwessie van ‘n minuut het ek presies geweet wat ek moes doen en hoe dit moes wees. So asof dit in my kop neergesit is. Volledig uitgewerk. Dit sou ‘n whattsappgroep wees, so dit maak nie saak waar ek is of ek direkte kontak met die mense het nie.
Ek het gehoop dat daar 3 sou deelneem. Ek is tog nie ‘n tydskrif of TV-persoonlikheid nie, waarom sal mense by my inskryf? Maar hulle het, en op 1 Februarie vanjaar het 25 mense begin en die leefstyl begin aanleer, mekaar bemoedig, mekaar help, gewig verloor, gesond word.
Ek kyk nie net na die mens se gewig nie, maar is by die volle mens betrokke – liggaam, siel en gees. Mense vertel vir my hulle stories. Ons vat mekaar se hand en trek mekaar op.
Intussen is die kompetisie al lankal verby, maar die groep hou steeds aan. Daar kom amper weekliks mense by en daar is noual omtrent 50 deelnemers. Ons ondersteun mekaar, gee raad, deel resepte uit.
Vandat ek die groep het, het ek geweldig baie geleer en gesien. Behalwe natuurlik die gewig wat die mense verloor, is vir my die grootste geskenk die gesondheid wat hulle herwin. Mense raak gesond van siektes wat ek nie eers geweet het bestaan nie. ‘n Vrou wie se lewe deur pyn beheer is as gevolg van ‘n outo-immuunsiekte, het binne ‘n week nie meer pyn gehad nie. Mense se bloedsuiker is skielik onder beheer, hulle bloeddruk normaliseer. Dis net ongelooflik!
Dit bring my by diabetes. Nutrition Network spesialiseer in diabetes. Die kursusse wat ek by hulle doen, se hooffokus is diabetes.
Want vandat die dieetriglyne in die 1960’s verander het van ‘n hoë vet na ‘n lae vet dieet en meer koolhidrate, het diabetes wêreldwyd met rasse skrede toegeneem.
Diabetes is ‘n krisis en mense kry dit op ‘n al hoe jonger ouderdom. Kinders is oorgewig en word op ‘n vroeër ouderdom siek.
Kyk ‘n bietjie na foto’s van die 1970’s, vroeg 1980’s. Daar was nie eintlik vet mense nie!
Die ding is, ons het regtig nie suiker en stysel in ons dieet nodig nie. Dit is ‘n DRUG, is uiters verslawend en dit maak ons siek. Dis meer verslawend as kokaïn.
Elke keer wat ons koolhidrate inneem, skei ons pankreas insulien af. En as ons koolhidrate eet, word ons baie gouer weer honger. Dan eet ons weer. En dan skei ons pankreas weer insulien af.
Op die ou end raak ons insulienweerstandig, want ons liggame kan nie al die insulien wat ons afskei hanteer nie. So, die selle koes letterlik vir die insulien en neem dan nie die insulien op wat nodig is om die oormaat suiker in ons bloed te verwerk nie.
Ons kry hyperinsulemia – ‘n geval van te veel insulien in ons bloed.
En ons bloedsuiker styg en ons kry diabetes.
En diabetes lei tot hartaanvalle.
Diabetes steel van ons. Dit beïnvloed ons oë. Dit laat ons ledemate verloor.
Insulien stoor ook die oormaat energie in die vorm van vet. En hierdie vetlaag om ons lyf is eintlik ‘n insulientjoepie.
Wanneer ons dan soos met Banting ophou om suiker en stysel te eet, skei ons nie meer die baie insulien af nie. Ons verhoog ons vetinname en eet lekker ryk kosse.
Ons begin om Ketose af te skei. En ketose weet wat om met vet te maak.
Ons raak vetverbranders in plaas van suikerverbranders.
Ons bloedsuiker normaliseer en ons raak maer, energiek, gesond. En minder honger.
Sedert ek met Banting begin het 8 jaar gelede, het my hele lewe verander. Ek is meer energiek as ooit. Ek is gesond. Ek het nie besef hoe siek ek was nie, ek was reeds ‘n diabeet. Ek was insulienweerstandig. Het Metaboliese Sindroom gehad. Ek is aan suiker verslaaf, maar beheer die verslawing. Vandag is ek gesonder as ooit.
Alles danksy ‘n kopskuif rondom kos.
Suiker hijack jou brein.
As jy oorgewig is, vetsugtig, obese, maak dit nie van jou ‘n slegte mens nie. Nee, jy is steeds die wonderlike mens wat God jou gemaak het. Al probleem wat jy het, is dat jy dalk verkeerde koskeuses maak.
Dalk weet jy nie beter nie, want die verkeerde koskeuses word aan jou verkoop deur die media en al wat leef en beef. Dalk het jy net iemand nodig wat jou kan help om die regte koskeuses te maak. Dalk het jy net nodig om by my groep aan te sluit as jy sou wou. Sodat ander jou kan help as jy struikel.
Maar dit is jou lewe, jou keuse. Elke persoon doen dit vir homself en as jy verkies om dit nie te doen nie, is dit heeltemal reg met my. Ook as jy verkies om eerder suiker te eet.
Die groep kos R750 eenmalig en dan kry jy die 3 Toortsies daarmee saam.
Intussen huppel hierdie dogtertjie voort op die onbekende paadjie en is sy opgewonde oor elke verrassing wat God nog op haar pad gaan bring. Soos hierdie verrassing om genooi te word om ‘n groep mense toe te spreek. Ek weet nie wat voorlê nie, maar Hy weet en dít is vir my genoeg. Al wat ek moet doen is om hierdie pad in gehoorsaamheid en vertroue te stap. Doelgerig, om Sy Naam te eer.
toortsie.com 