'n Flitsliggie wat oral inskyn, ook waar dit soms ongemaklik is...
A Flashlight whose light shines everywhere, even on places where it is not so comfortable.
Ja, ek hét ingeskryf. Ja, is is nog glad nie klaar met alles wat moes klaar wees voor ek mag inskryf nie.
My derde resepteboek se resepte is nog nie klaar getik nie, maar dit lyk darem of ek genoeg resepte bymekaar het. Ek is steeds besig met my Septembervissie, maar as alles goed gaan, behoort ek dit betyds klaar te kry. My NaNo2019-boek is in die hande van die drukkers, so daardie deel is op datum. Ek werk behoorlik daaraan om ’n gratis e-resepteboek die lig te laat sien en hoop om dit nog in hierdie week te voltooi. Dan kan ek begin om die ander boeke ook op e-boek te sit.
Ek het my ingeskryf, soos reeds genoem. Die naam van my projek is Trauma tot Triomf. Dit sal ‘n geestelike boek wees waarin ek na verskillende persone in die Bybel gaan kyk wat van erge trauma na triomf geloop het met God se hulp. Ek glo dat as jy jou trauma met God deurloop, dit in jou grootste triomf kan verander. Natuurlik sal ek dit op ‘n informele, meer persoonlike manier doen soos ek mos maar tipies skryf. Dit is ‘n onderwerp wat my baie ná aan die hart lê omdat ons wêreld so stukkend is deesdae. Niemand loop teleurstellings, seerkry, trauma vry nie. Met God se hulp kan ons egter heling kry.
Vandag bly die gedagte sommer in my kop hoe lief ek vir blogging is, vir die bloggers, vir die stories wat ons skryf, vir ons lawwigheid.
Ek is lief vir die Towerinne, die oues én die nuwes, al is hulle eintlik virtuele vriende. Ek is lief vir elkeen van hulle. Want hulle het my vriendinne geword. Myne. Want hulle is regtig. Eg. Hulle lewe regtig. En as ek eers eenmaal lief geword het vir iemand, raak ek nie sommer maklik onlief vir daardie persoon nie. Hulle is my mense. Myne.
Ons deel vir mekaar ons grootste blydskap en ons grootste hartseer. Ons kry selfs die enkele misverstand ook tussen ons, want ons is regte mense. Eerlike mense. Opreg. Elkeen van ons.
Ek geniet ons lawwe stories wat ons skryf waarin onsself die karakters is. Alhoewel dit fiktiewe verhale is wat ons skryf, leef ons ons daarin. Word dit deel van ons. Raak dit ons eie storie. Beleef ons dit. Want dit is óns storie. Ons ware storie in ‘n virtuele wêreld. Ons maak dit ons eie. Dit kan nie sommer net gereduseer word tot ‘net ‘n storie’ nie, want dit is dit nie. Dit is óns storie. In ‘n virtuele wêreld wat ons vir onsself suksesvol geskep het in ‘n virtuele tyd.
Ons, wat nie in ‘n virtuele wêreld grootgeword het nie, ons wat eintlik meestal ouer vroue is, kon dit regkry om so ‘n plek van ontvlugting te skep. ‘n Plek waar ons sommer net vergeet van al die slegte dinge wat om ons gebeur. ‘n Plek waarheen ons ontvlug as die lewe te moeilik raak. As dinge te veel druk. As ons nie altyd dinge wat om ons gebeur verstaan nie.
Ons kon dit regkry om die aaklige Covidjaar beter te maak, draagbaarder te maak, selfs lekker te maak. Terwyl ander mense moedeloos en verstrik geraak het tussen maskers, vasgegrendel op watter manier ookal, het ons onsself geniet, pret gehad, gespeel. Skoon vergeet van Covid en wat daarmee saamgaan.
Ek eer elke Towerin wat hieraan deelneem en deelgeneem het. Ek eer elkeen wat saamgespeel het en dit lekker gemaak het. Ek eer elkeen wat gehelp het om hierdie storie en ons gunstelingplekkie Rebusfontein te skep en ontwikkel het. Ek eer julle, my blogmaats.
En ek eer my Here wat ook hierdie pad van blogging vir my oopgemaak het en die plesier wat ek daardeur kon kry en ek glo, nog gaan kry in die toekoms ook.
In ‘n stukkende wêreld waar soveel misverstande is, waar die duiwel rondloop soos ‘n brullende leeu en kyk wie hy kan verslind, waar mense onbedoeld foute maak, waar mense seerkry, waar mense op tone trap, selfs al wil jy nie, waar vriendskappe seerkry, families opbreek, waar mense in moeilike omstandighede leef, waar mense verslaaf raak aan allerhande dinge, waar ons gedwing word om kompromië te maak, waar …
glo ek aan tweede kanse, aan weer probeer, aan selfondersoek doen, aan sê dat ek jammer is, opreg jammer is, aan vergifnis, aan heelmaak.
Want ek glo, nes daardie skaakspeler wat eintlik in skaakmat is, met God se hulp hy nog ‘n skuif het. Ek glo daaraan dat ‘n kledingstuk wat stukkend is, heelgemaak kan word. Ek hou van die Japannese idee dat ‘n porseleinstuk wat in stukke gebreek word met goud herstel kan word. Ja, die krake sal altyd daar wees, maar die goud kan jou herinner daaraan hoe kosbaar jy is, hoe breekbaar jy is, hoe maklik ‘n fout kom, maar dat jou verhouding belangrik is.
In die TPM (Transformation Prayer Ministry) spreekkamer sien ek wonders gebeur. Sien ek hoe mense ander vergewe, hulleself vergewe, leuens wat hulle hulle lewe lank glo en wat hulle dalk anders laat optree, laat gaan. In die TPM-kamer sien ek hoe mense verligting kry. Kry ek ook verligting as God ook aan my waarhede uitwys. Want ook ek gaan ondersoek my emosies as ek erg ontsteld was oor iets, só erg dat ek in ‘n oomblik van swakheid myself verloor, anders optree as wat ek graag wou.
Ek kom uit ‘n era waar dinge heelgemaak is. Nie sommer net weggegooi is nie. Daarom sal ek, selfs al verloor ek soms moed, selfs al verloor ek myself soms, selfs al tree ek dalk self onvergeeflik op, selfs al lyk dit menslik heeltemal onmoontlik, maar sal ek altyd weer en weer en nog ‘n hele paar keer aanhou probeer. Ja, soms is iets sekerlik onherstelbaar vernietig, dit aanvaar ek, maar soveel keer word iets weggegooi wat eintlik nog herstel kan word, weer mooi kan word, selfs beter kan word as wat dit vooraf was. Soveel keer mis mense mekaar die res van hulle lewens, verlang hulle na mekaar, want hulle was goed vir mekaar, behalwe daardie een verskriklike misverstand wat eintlik regtig herstel kan word, kon hulle mekaar weer iewers vind en weer die vreugde van hulle saamwees geniet.
Nuwe Nuut. Want in die proses van seerkry het ons van onsself en ook van mekaar geleer. Het ons hopelik ook nader aan God beweeg. Het ons gegroei. Het daar hopelik van die onsuiwerhede wat nog in ons was, na vore gekom en kon ons daarvan werk maak.
Ek glo aan ‘n God vir wie niks onmoontlik is nie. ‘n God wat Almagtig is. Liefdevol is. Wat baie meer kan doen as wat ek kan dink of droom.
Die Towerinne (of is dit Goue Vroue?) sit gesellig saam om die lang tafel in die dorpsmeent in Rebusfontein. Dit lag en gesels en kwetter nes ‘n klomp voëltjies oor hulle pas afgelope avontuur. Hoe bang hulle was. Hoe hulle met hulle goue karaktertrekke die koningin se hart gewen het. Oor die koningin en haar jeugliefde wat weer mekaar gevind het.
“Wanneer gaan ons nou die kinderstories skryf vir ons kleinkinders, soos Aalsie voorgestel het?” vra Seegogga. “Ja, ek het al omtrent gedink watter storie ek kan vertel, maar kan ons net intussen gou vinnig ‘n draaitjie in Praag gaan maak?” vra ek. “Praag?” vra Una, dadelik gereed vir nog ‘n lekker ondervinding. “Ja, Praag”, sê ek. Ek was al destyds lus om met die VVVTT Praag toe gegaan het, en ons het nog net nie so ver gekom nie.” “Ja, kom!” sê Appeltjie, “die VVVTT staan dan net hier buite en stof vergaar.”
Net daar, soos een mens, staan elkeen van die Goue Vroue op, stap reguit en vinnig VVVTT toe en woerts! Weg is ons!
Eers dwaal ons sommer in die pragtige stad rond. Ai, ek was darem so trots op ons ou klompie toe ons verby al die winkels met spesiale stokkielekkers stap, almal was juis so lus vir ‘n soetigheidjie, maar niemand het geswig voor die versoeking nie. O nee, ons is mos ordentlike dames. Ons was mos darem in Kamp Goldilocks! Ons sal ons darem nie sò maklik laat verlei nie!
Die standbeeld van Koning Wenceslas wat op ‘n dooie perd ry, het verskillende reaksies uitgelok.
Op die uur staan ons, nadat ons elkeen ‘n glasie gluhwein geniet het, voor die baie bekende horlosie om te luister en te kyk na die bewegende apostels as hy lui. Hierdie klok is in 1410 gemaak. Die dag voor hy bekend gestel sou word, het die koning egter die klokmaker se oë laat uitsteek sodat hy nie vir nog iemand so ‘n klok bou nie. Die klokmaker, wat die klok natuurlik baie goed ken, het daar, in sy blindheid en pyn, ‘n baie belangrike partjie uitgehaal. Toe die klok die volgende dag vertoon word en moes lui, het dit nie. Vir eeue lank is daar gesoek na ‘n oplossing en dis eers baie jare later wat iemand die klok kon herstel.
Daarna het die Towerinne die pad aangedurf deur die Joodse gebied. Hierdie Joodse deel van die stad is nie in die WW2 platgeskiet nie, Hitler wou blykbaar hiervan ‘n museum van die uitgesterfde nasie maak.
Die trappies tot by die kasteel was maar styl hoor!
Say no more.
Die middeleeuse restaurant net aan die onderkant van die hotel is waar die dinge gebeur het. Dis ‘n ge-oeeeee en ge-aaaa toe ons daar inkom. “Julle, ek wil nou nie snaaks wees nie, maar hierdie kelners wat so kwaai en aanvallend lyk, maak my ongemaklik”, sê Woordnoot. “Ja”, sê Sonell, “Is julle seker ons is op die regte plek? Dis darem grillerig dat die kelners met kopbene onder hulle arms loop.” “Nee man”, sê Frannie, “dis net sommer deel van die atmosfeer. Ontspan nou, ons gaan dit baie geniet.” Versigtig bestel ons kos, maar toe dit bedien word, hang ons monde oop. “Genade!” sê Virgo. “Kyk die porsies! Hier gaan ons genoeg eet vir ‘n week! Lekker!” “Sjoe!” antwoord Appeltjie, “maar is dit regtig nodig dat hulle die kos so voor ons moet neergooi, amper asof hulle vir ons kwaad is?” Sy roep die kelner en vra vir eetgerei. “EAT WITH YOUR HANDS!”, kom die kwaai antwoord. Ons lag maar so saggies en onderlangs, te bang om verder iets te vra, maar verder geniet ons onsself gate-uit. Die kos is HEERLIK. Die volgende oomblik staan die kelner weer daar en vra wie die minister van finansies is. Ons wys na Frannie. Net daar kap sy die rekening met ‘n mes vas in die tafel!
Met ons magies vol is ons na ‘n operahuis. Prag en praal op sy beste. Die gaste het almal aandrokke en die pragtigste juwele aan. Ons steek duidelik af met ons toerkleertjies. Ons verkyk ons aan die skilderye teen die dak. Seegogga kan haar amper nie inhou nie. “Sjoe, julle, dis mooi, dis mooi, dis mooi,” bly sy sê. “Kom nou, Seegoggatjie, dit is pragtig, maar ons moet nou ingaan en gaan sit, anders gaan ons laat wees”, moet ek later aanjaag. Mensig! Hoe beskryf jy al die goud wat ons om ons sien? Ons kyk The Sound of Music. Terwyl ons nog so lekker sit, kom daar een van die personeel en fluister vir Una iets. Sy kry so ‘n geheimsinnige glimlaggie en sê, “julle, kom gou saam met ons.” Die dame neem ons tot agter die verhoog en trek vir ons almal nongewade aan. “Wat gaan nou hier aan?” vra Virgo. “Is ons op die regte plek?” “Nongewade?” vra Positief. “Wat beteken dit?” “Sound of Music … Nonne … Maria … mmmmm” sê Christa. Die volgende kom roep hulle ons en sê ons moet kom. Ons hoor ‘n aankondiging, iets van The Golden Ladies of South Africa, well known writers, circus, ek weet nie wat alles nie. Toe begin die musiek speel en ek hoor Appeltjie sing: “She climbs a tree and scrapes her knee, her dress has got a tear.” Aalsie antwoord “She waltzes on her way to Mass and whistles on the stairs.” Una: “And underneath her whimple she has curlers in her hair.” Seegogga: “I even heard her singing in the Abbey.” Frannie: “Id like to say a word in her behalf: Maria makes me laugh!” En so gaan ons aan. Elkeen sing haar stukkie wanneer sy moet. Ons dans en tree op soos wafferse operasangers en -akteurs. Julle moes vir Woordnoot hoor toe sy daardie erg hoë note sommer net so sing asof sy dit elke dag doen! Toe ons klaar is, staan die hele skare en hulle juig en klap hande. Weer eens het die Towerinne naam gemaak soos nooit tevore nie.
Toe ons die aand moeg by die VVVTT aankom, sê ek ek het iets vir die langpad terug huis toe en deel vir elkeen ‘n groen stokkielekker uit. “TOORTSIE!” sê Positief. “Ek sê eerder maar niks, sê Christa kopskuddend.” “Toemaar wat, ons is mos darem nou veilig op pad huis toe”, glimlag Seegogga.
