Iemand het een keer vir ‘n man wat besig was om ‘n standbeeld van ‘n perd uit ‘n stuk klip te grafeer, gevra hoe kry hy dit reg? Sy antwoord was dat dit maklik is, hy kap net alles weg wat nie perd is nie. Dis hoe ek voel oor hierdie outobiografie gemeng met memoir wat ek geskryf het.
Aanvanklik, tydens NaNoWriMo2019 het ek net geskryf wat in my kop opkom. Rou, soos dit is. Eerlik. Presies hoe ek voel. Call a spade a spade. Sekere goed het ek van dag een af besef dat ek dit nie sal kan publiseer nie, maar dit was deel van my lewe en moes geskryf word. Presies soos dit was.
Toe kom die bytel en vir eers het ek die stukke uitgehaal wat beslis nie daar moet wees nie. Growwe uitkap, maar daar was baie dele wat ek nog daar wou hou. Met die volgende bytel het ek probeer om alle lompheid te verwyder. Natuurlik het daar elke keer weer nuwe stukke bygekom. Aanvanklik het ek die 50 000 woorde geskryf. Nou, na baie gebeitel, is daar omtrent 67 000 woorde! 180 bladsye. Sowaar ‘n hele boek vol.
Met die volgende byteltjie het die woord ‘dan’ my geweldig irriteer en moes dit weg-en reggeskawe word. Taalfoute. Spelfoute. Al die ‘nne se strepies omdraai. Nog ‘n bytel moes bytende woorde uithaal. Kyk dat daar nie name genoem word wat dalk eerder ongenoemd moet deurgaan nie. Dis wat ek ook vir Dora-Marie Jansen van Vuuren, my redigeerdervriendin, gevra het, om te kyk waar iemand dalk benadeel word. Sy het ook nog met byteltjies ingespring en moes behoorlik bontstaan om ‘n ligte verteltrant te behou, maar taakundig nie te veel te oortree nie.
Skaaf, skaaf, skaaf sodat jy hopelik aan die einde ‘n goeie, afgeronde produk in jou hand vashou.
Ek is regtig opgewonde!
Toortsie
