Dit is en bly vir my verstommend hoe vinnig die natuur herstel ná ‘n ramp. Net in November verlede jaar het ons berg afgebrand. Dit was droog ook nog.
Intussen het God reën gestuur en my man nooi my saam om gou te gaan kyk hoe lyk dit in die berg.
Asemrowend mooi. Pragtig. Oral is nuwe groei.
Wat ‘n wonderlike voorreg om dit te kan beleef.
Our God is an Awesome God.
Toortsie.
Uit die aard van ons werk en belangstelling, gebeur dit dat ons by baie boere kom, regoor die wêreld, en as daar een ding is, ‘n boer is ‘n boer is ‘n boer.
Of dit ‘n skatryk, vooruitstrewende boer is, of ‘n klein boer is wat ‘n sukkelbestaan voer, ‘n boer is ‘n boer is ‘n boer. Armgat, windgat, luigat, fluks, dit maak nie saak nie.
Of dit ‘n appelboer is in Grabouw, of ‘n koringboer is in die Overberg, ‘n wingerdboer in Robertson, ‘n volstruisboer in De Rust, ‘n boer is ‘n boer. Jy ken hom uit. Daar is ‘n gasvryheid, ‘n gulhartigheid, wat uitkenbaar is. Ook ‘n planmakigheid.
Jy kuier ewe lekker by die melkboer in die Suid-Kaap as by die mielieboer in Mpumalanga of die katoenboer in die Springbokvlakte.
In Parys is dit die boere in die groep wat die te kort tydjie gebruik om gou met die Eiffel op te gaan, in plaas van doelloos in die koue rond te staan. Al die boere het soos een man gehardloop om dit te doen en slegs die boere het dit gedoen.
Pla jy ‘n mielieboer in Orania in oestyd, kan hy net nie ophou gesels nie. Gou hoor jy dat hulle ook maar al harde bene moes kou in hulle leeftyd, nes die meeste ander boere in die wêreld.
Dieselfde liefde wat die grondboontjieboer vir grond tussen sy vingers het, sien ek in die Wes-Australiese boer se oë, wat se vrou ‘n pik as trougeskenk gekry het om duwweltjies uit te kap. Hoor ek wat my Oos-Australiese boerevriendin frustreer, sou ek dink sy woon in die Wes-Kaap.
Kom ek in Amerika by die mielieboer waar die mielies ver bo ons koppe uittroon, sien ek dieselfde trots van geslagtelank boere wees, as die oupa, pa en seun ons saam inwag.
In Denemarke het ons seker 20 boere besoek: Groot boere, klein boere, gerekenariseerde stalle, organiese boere. Orals het ek tuis gevoel, dieselfde boeredraad was daar. Ook húlle weet van spartel met die natuur, van kalwers wat vrek. Ook hulle ken die reuk van koeimis, voel dit aan hulle vel.
Selfs in Skotland, waar ek sommer aan Bell en Isabel se deur gaan klop het, was die vreugde groot dat ‘n boervrou uit Suid-Afrika vir hulle kom hello sê en met trots het hulle die een koei in die skuur gaan wys, en ek weet dat hulle nog vir dae daarná daaroor sou gesels.
Kom ‘n bus vol Australiese boere vir ons besoek, kan hulle hul geluk nie glo as ons hul agterop bakkies laai en hulle die skape en springbokkies kan geniet nie. Die tydjie is net áltyd te kort!
By ‘n forelplaas sê die vrou sy kan aan ons uitklim en loop sien dat ons boere is. ‘n Stadsvriendin kon nie glo dat ons plat op die gras sit nie!
Al waar ek nie die boeregevoel gekry het nie, was in Egipte, waar dit eintlik maar stad is, selfs al is dit plaas. Ek vermoed dat ons net in die boerderygebied gekuier het, dalk nie by boere self nie. Tog was die gasvryheid besonders.
Maar ek hou daarby: ‘n Boer is ‘n boer is ‘n boer. Dis in ons bloed, dis in ons gene.
Groetnis
Toortsie
In die vorige bloginskrywing noem ek toevallig van onheilighede wat moontlik mag uitgebroei het. Ek skryf ‘n hele blog, maar Seegogga sien net daardie drie woorde raak. Hierdie val in by Sonell se uitdaging vir die week, naamlik, iets in my kinderdae wat vir my lekker was.
Ek het vertel van ons pinksterdienste op Ouplaas. Die ou omies het regs gesit, die ou tannies links. Ons gesin en die ander gesinne het bymekaar gesit. My ma het agter die klavier gesit en my pa was ouderling op daardie tyd, hy het in die voorste bank gesit saam met die diaken.
En ons drie kinders het alleen gesit.
Maar ons was soet. Voorbeeldig. Ons het ons gedra.
Ouboet wou altyd langs die muur sit, en omdat hy die oudste was, het hy eerste keuse gehad.
Middelboet het altyd gewéns hy kan teen die muur sit.
En ek? Nou ja, watter sê het ek nou gehad? Ek het maar gesit waar ek sit. Langs middelboet en stilweg wonder ek nou of dit altyd so ‘n goeie roep was.
Ons het net gesit en begin sing, toe ouboet vir middelboet fluister of hy langs die muur wil sit.
Natuurlik wil hy, en hulle ruil om.
Die res van die aand is daar aanmekaar ‘n geproes.
Want tannie Martha het haar jas oor die sitplek gegooi. (Sy het net agter ons gesit.)
So, toe ouboet gaan sit, besef hy dat hy ongemaklik sit en daarom is hy toe ewe bereid om sitplekke te ruil.
Middelboet sit toe op die jas.
En elke lied sing Ouboet vir Middelboet: ‘Sit jy lekker?’
Die res van die lied sluk hulle lag weg.
Nou, jare later, wonder ek, hoekom het ons nie net ‘n sitplek opgeskuif nie? Daar was tog 5 of 6 stoele in ‘n ry?
Groetnis
Toortsie
Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die
paddatjie:
http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=781922
Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).
Kan jy dit glo? Toortsie het loop grondboontjies oes in die Vrystaat. Of moet ek eerder sê, sy dínk sy het help grondboontjies oes!
Die grondboontjieboere moenie nou Toortsie se borrel bars nie, hoor!
Grondboontjes dra mos onder die grond, anders as ander boontjies, wat bokant die grond dra. Ek verstaan dit mos reg, né?
Wanneer die grondboontjies oesgereed is, word dit uitgehaal, soos in die foto’s hierbo gesien kan word.
Die boontjies lê dan ongeveer vyf dae om droog te word.
Volgende kom die stropers wat die peule van die plante afoes.
Die word in massawaens opgevang en afgetap in groot sakke, waarna dit na die verwerkers gaan wat dit ontdop en in sakke verpak, gereed om na die groothandelaars te gaan, wat dit rooster en verpak vir die winkels.
Maar dis nie al nie. Ons het pekanneute ook geboer.
Hoe beskryf ‘n mens die saligheid, die vrede, die koelte, die rustigheid tussen die bome?
Die boervrou doen die mooiste kwiltwerk, my mond het oopgehang. Kyk waarmee is sy tans besig.
Dit word alles met die hand gedoen en die mikpunt is ‘n koningsgrootte bedsprei!
Van die boeregasvryheid op sy beste wat ek beleef het, kan ek net my kop skud. Dit was iets om te beleef.
Dankie, julle Vrystaters het julleself behoorlik oortref!
Groetnis uit die Kaap.
Toortsie
Toortsie by Finesse: Verrassend anders
Toortsie se Facebook Page
Toortsie se Bantingresepteboeke Facebook page
TPM Transformasie Gebedsbediening Bredasdorp en Riversdal Facebook Page
Toortsie’s English Blog Posts
Kruinsig Plaasakkommodasie, Riversdal
Toortsie by Finesse voelgoed tydskrif
Radio Tygerberg resensie
Gister was weer die dag vir die jaarlikse koeirollcall, en soos almal mos nou al weet, ís dit maar ‘n misserige storie.
Vir dié wat nog nie weet hoe dit werk nie, al die koeie kom staan voor my, ek roep hul nommer uit en die betrokke koei lig haar linkervoorpoot en sê ‘moe’. Daar is natuurlik ‘n nóg makliker manier! Hul stap in gelid, in nommervolgorde by my verby, en ek tiek hulle net een vir een af.
Die realiteit is dat hulle trop vir trop gehaal word, bietjies-bietjies in ‘n drukgang kom, en hul oornommers dan gelees word. Party steek hulle koppe weg, party wil nie saamwerk nie en steek hul regterpote op, die ander doen mooi wat hulle moet. Probleemkoeie word met ‘n blou merker op die rug gemerk, sodat daar weer aan hulle aandag gegee kan word.
Die jong versies het altyd ‘n idee van hul eie en die werkers wat hul naderbring, moet wakker wees, hul loop nog nie mooi rustig almal in gelid nie en wil sommer al vier pote gelyk opsteek as dit hulle beurt is.
Gelukkig hoef ons hierdie keer nie die koeie-in-melk af te gemerk het nie. Die melkstal is gerekenariseerd en ons weet mos watter koeie is die dag gemelk.
Iewers het ‘n buurman se bees besluit die gras is groener aan ons kant van die draad. Die rede gaan ek nou nie hier uitspel nie, ek vermoed hier loop meer koeie, sien! Hierdie koei word toe afgekeer en bly staan in die kraal terwyl ons die bure almal in kennis stel van hierdie koei wat haar baas soek.
So tussen troppe deur gaan kyk ons gou hoekom die spilpunt gaan staan het en ek kry sommer ‘n meganiese les oor spilpunte wat vasval, en modder en wat nog als. So ampertjies verdwaal ek tussen die mielies en waar het julle my dan kom soek? Huh? Sou julle my darem kom soek het?
Ons gaan kyk waar die trekkers werk en kom terug. O gits! Hier staan die verdwaalde koei nog. Sy moet nou net in ‘n land ingejaag word waar daar vir haar water en kos is, maar toe ons die hek oopmaak, raak sy aan die hardloop, met my seun agterná. Al wat ek kan sê, ek het nie geweet ‘n koei kan só hardloop nie! Gelukkig het hier ‘n bakkie aangekom met mense op wat kan help, anders het koei en seun seker nou nog gehardloop!
Hierdie foto is drie weke gelede geneem. Nou steek my kop nie meer uit nie.
Dis lekker op die plaas.
Toortsie
Toortsie by Finesse: Toe kom die reën
Toortsie se Facebook Page
Toortsie se Bantingresepteboeke Facebook page
Toortsie’s English Blog Posts
Kruinsig Plaasakkommodasie, Riversdal
Toortsie by Finesse voelgoed tydskrif
Transformation Prayer Ministry: Bredasdorp en Riversdal
