Kategorie: ouers van volwasse kinders -ouerleiding

My kind word groot…

~ Toortsie ~ 18 Kommentaar

Die oorgee, aangee van jou kinders bly maar ‘n groot ding. Veral vir die mammas. Veral ook vir my.

Ek dink soms mense is so uitermate behep met hulle kinders, hoekom kan hulle nie aanvaar hulle kinders word groot nie… tot ek besef, ek is maar net so!  Ek is NET SO behep met my kinders, indien nie meer nie! En nee, dit IS NIE maklik om te laat gaan nie.

Dit het ek maar net weer eens besef toe my dogter oorsee wou gaan saam met ‘n vriendin. Eers skop ek hande viervoet vas. NEE! Nee, nee, nee! Beslis nie! Dis my allerlaaste laatlam!

Maar met tyd besef ek: My kind word groot. “Practise what you preach.”  Vertrou jou opvoeding.

MAAR EK VERTROU MY OPVOEDING!

Nou hoekom dan die weerstand?

Want ek gaan nie saam om haar te beskerm nie. (Asof ek haar nog kan beskerm.)

Ja, ek kan haar nie beskerm nie, maar ek kan haar darem help dink in ‘n krisissituasie.

Die stemmetjie fluister…

… Toe ek so oud was soos sy nou is, was ek al besig met trouplanne…

… Sy kom al hóé lank op haar eie reg hier in ons land…

… Jy sal MOET laat gaan, sy het haar eie lewe wat syself moet lei…

… Jy het mos ‘n selfstandige kind grootgemaak…

Ek gee my toestemming, en keer op keer as die angs wil kom, word dit maar weggewerk…

Met ‘n traan in die oog waai ek totsiens op die lughawe. Die moedige kind stap alleen deur die hekke…  Ek bid konstant. Beskerm my kind, bring haar veilig terug…

… My maag is skielik op ‘n knop. Die kos wat ek bestel het, kry ek om de dood nie in nie…

Getrou stuur sy boodskappe om te laat weet dit gaan goed… Op die foto’s sien ek net vreugde en opwinding…

… en my maag begin ontspan.

“Laat jou hart nie ontsteld raak nie, glo in God, glo ook in My.”

Ek glo mos!

Om te laat gaan is NIE maklik nie, maar ter wille van ons kinders MOET ons dit doen… Soms oorreageer ons, dis menslik, maar ons móét laat gaan.

Maar MAKLIK IS DIT NIE!

Groete

Toorts

Sy het veilig teruggekom. Vreugdevol, verruk, opgewonde, met skitter-ogies… en die má het dit ook oorleef… net-net, maar darem. Hoe hou die ma’s dit wie se kinders in ander lande woon?

Skoonfamilie

~ Toortsie ~ 10 Kommentaar

Die term, skoonfamilie, word soveel keer in ‘n minder mooi konteks gebruik. Die skoonma word altyd in lelike grappies gebruik. Ek het nooit van bytende skoonma grappies gehou nie omdat ek ‘n dierbare, liewe skoonma het, en nou is ekself ‘n skoonma en hoop regtig nie daardie grappies is op my van toepassing nie.

Ja, jou skoonfamilie doen beslis nie alles soos wat dit in jou ouerhuis gedoen is nie, maar dis nie noodwendig sleg nie. Ons kan mos by mekaar leer!

Wanneer ons kinders trou, sê ons so graag dat ons ‘n kind bygekry het, en dit is so waar. Ons hét ‘n kind bygekry en daardie nuwe kind word ons eie kind… Maar ons moet nooit vergeet dat die ander ouerpaar, die skoonouers van ons kind, óók ‘n kind bygekry het nie. Ons moet dit vir hulle gun om ook tyd met die paartjie deur te bring. Lekker tyd, sonder om jaloers te wees, sonder om besitlik te wees.

Die verhouding tussen die twee ouerpare is só belangrik. Jul moenie mekaar as ‘n bedreiging of vyand sien nie. Jul deel nou hierdie kinders en as jul vriende kan wees, maak dit dit vir die kinders soveel makliker. Jul hoef nie heel dag in mekaar se geselskap te wees nie, maar ‘n gemoedelike atmosfeer maak dinge soveel makliker. Onthou, net so verskriklik lief wat jy jou kind het, net so verskriklik lief het hulle ook hul kind.

Wanneer ons kind trou moet ons ook nie die nuwe huweliksmaat van ons kind as ‘n bedreiging sien nie. Ontvang hom/haar met ope arms. Hierdie nuwe persoon is vir jou kind baie belangrik, dis die persoon wat jou kind gelukkig maak, die een vir wie jou kind baie lief het. Deur hulle voluit lief te hê, geluk te gun, hulp te gee indien hul dit verlang, gaan jy hul nader aan jou trek, in plaas van afstoot en glo ek, kan julle wonderlike tye saam hê.

Die gesonde huwelik van ons kinders is ook vir ons belangrik, dis uiters belangrik om dit te laat werk en ons moet ons ore spits dat ons nie nog laste op hul skouers lê nie. Oppas dat ons nie óns wil, óns manier van doen op hulle afdwing nie. In hierdie nuwe huwelik sal hulleself hulle dinge uitwerk. Sommige goed gaan hul doen soos dit vir die man bekend is, ander dinge gaan weer gedoen word soos dit vir die vrou bekend is, maar daar gaan ook baie dinge gedoen word soos húlle dit vir hulself uitgewerk het, en al stem ons nie daarmee saam nie, is dit nie ons plek om ons neus by in te steek nie. Behalwe natuurlik as hul regtig op pad is om op ‘n afgrond af te stuur. Dán móét ons ingryp.

Vir die jong getroude paartjie wil ek sê: Verdra maar asseblief julle skoonuers, met al hul vreemde maniertjies en al. Luister maar as hul raad gee, en doen dit op dié manier wat vir julle die beste werk. Onthou, hul bedoel dit regtig goed al voel dit vir julle soms erg. Maak van die twee ouerpare jul vriende, dit sal julle beloon. Tog, as hul regtig inmeng, is dit nodig dat die kind met sy/haar ouers gaan praat daaroor. Onthou ook, liewe jong getroude, dat dit selfs soms nodig mag wees om jou huweliksmaat teen jou ouers te beskerm.

Onthou, dis maar vir almal iets nuuts as ons kinders trou, dis vir almal ‘n aanpassing waar ons almal nuwe rolle kry om te vervul.

So ‘n uitgebreide familie kan wonderlik wees. Koester dit. Tot almal se voordeel. En as jy dalk die skoonouer is, maak dit vir jou skoonkind ‘n vreugde om jou as skoonouer te hê.

Sterkte

Toortsie

Laat hulle vlieg

~ Kameel ~ 20 Kommentaar

109393788Toortsie het ‘n mooi stuk geskryf oor hoe om jou kinders los te maak.  Sou dit nie wonderlik wees om wanneer die tyd ryp is die hokkie oop te maak, en te sê “sprei jou vlerke, en vlieg my kind,” nie?  Maar uit eie ondervinding weet ek dit is net nie so maklik nie, dit was vir my as ouer die seerste seer.

Ek het myself vroeg vroeg voorgeneem dat elke kind van my sal weet hoe om vir haar, of homself te sorg die dag as hy die huis verlaat.  Hulle kon kook, en stryk, bak en brou, knope aanwerk, en some insit, maar niks het my daarop voorberei hoe dit gaan voel as hulle my nie meer “nodig” het nie.

So bel ‘n invloedryke vrou daar tussen die mielielande, my op ‘n dag.  Sy vind my in trane.  Tot haar verbasing moet sy aanhoor ek huil omdat Marlè so goed sonder my klaarkom daar in die stad.  “My liewe mens,” sê sy “Jy het jou kinders selfstandig grootgemaak, juis sodat hulle die wêreld in die oë kan kyk, en nie van ander afhanklik hoef te wees nie.  Nou huil jy omdat dit so goed werk.  Besef jy nie hoe gelukkig jy is.”  Sy vertel verder van haar eie, en ander vriendinne se kinders wat vir elke nietige dingetjie van die universiteit af bel, en dit hulle kos om partykeer in die kar te spring en al die pad universiteit toe te ry om die kind uit die verknorsing te gaan help.  “Wees jy net dankbaar dat jou kind so goed regkom,” eindig sy.

Ek probeer toe in diepe dankbaarheid lewe.  So verlaat een na die ander voëltjie die nes.  Om vir jouself te kan sorg, en jou maag vol te hou blyk toe nie die slotsom van alles te wees nie.  Ek vind dat my ma reg was toe sy gesê het dat dit makliker is terwyl jy hulle almal onder een kombers kan toegooi. En dat my pa in groot wysheid gepraat het die dag toe ons Chantè aangeneem het.  Hy het baie bekommerd na my gekyk en gesê of ek besef watse groot taak ek op my neem om myself vir die res van my lewe verantwoordelik te hou vir ‘n ander mens se lewe.

Die lewe het ‘n manier om seerkrydraaie te loop, en ek vind dat alhoewel my rol as fisiese versorger verby is, my rol as vertrooster, bemoediger, en raadgewer in erns toeneem. Dit is nie meer nerfaf knieë, en eerste liefde trane wat ek afvee nie.  Ek hou die rukkende lyf van my grootmenskind vas, terwyl haar warm trane oor my skouer loop.  Ek luister na diep vrae rondom die lewe, en wys die rigting na Bo aan.  Ek hoor stories wat my hart aan flarde ruk, en wens dat ek die reg het om party mense se nekke om te draai.

Hoe verklaar jy die band tussen ‘n ma en haar kind wat maak dat jou hart en arms wawyd oop bly om hulle terug te verwelkom, maak nie saak hoe diep hulle jou teleurgestel het, of waar hulle ookal gaan draai het nie.  Erens op hierdie pad van lief en leed saam met jou grootmenskinders besef jy dat jou taak lank nie verby was toe hulle jou huis verlaat het nie.  Die dag wanneer jy jou oë toemaak sal jou hart tot rus kom oor die kinders wie God aan jou sorg toevertrou het.  Tot dan bly jy met oop oë, en ore indien hulle jou sou nodig kry, wakend in gebed.

Vertrou jou opvoeding

~ Toortsie ~ 13 Kommentaar

Hierdie bloginskrywing is deel van ‘n reeks inskrywings oor ouers van volwasse kinders. Ek voel dis ‘n mynveld, waaroor daar nie baie geskryf is nie. Ekself is nog in ‘n leerproses. Die doel van hierdie reeks is dat ons mekaar moet help en ek maak regtig staat op elkeen wat al deur hierdie meul is, om ‘n bydrae sal lewer.
Die man met wie ek getroud is, was my eerste ernstige kêrel. Ons was in ons eerste jaar op Universiteit toe ons ontmoet het.
Een naweek het my ouers Stellenbosch toe gekom en ek en my nuwe kêrel sou saam met hul gaan eet. Ek het ‘n vreemde benoudheid oor my gehad oor hierdie eerste ontmoeting tussen my ouers en my kêrel. My kamermaat se ou vra my toe: “Vertrou jy nie jou opvoeding nie?”
Wat hy daarmee onder my aandag wou bring, was, dat as ek my opvoeding wat my ouers my gegee het, vertrou, kan ek mos my keuse van kêrel ook vertrou. Of is dit te vergesog?
Ek het hierdie woorde van my kamermaat se vriend diep onder my hart gaan bêre en dit baie keer in my lewe toegepas wanneer ek keuses moes maak. Ek het ook geweet dat ek my ouers en skoonouers met hul raad kon vertrou.
Nou het die tyd aangestap, my kinders is groot. Volwassenes. Ek het my kans gehad.
Nou is die tyd wat ekself my opvoeding wat ek aan húlle gegee het, moet vertrou.
Nou is die tyd wat ek hulle moet vertrou met hulle keuses, hoe húlle hul lewe wil lei.
Ek kan nie die hele tyd oor hul skouer wil loer om seker te maak hul doen die regte ding nie. Ek kan ook nie hulle die hele tyd met raad bombardeer nie. As hulle daarom vra, of as ek regtig voel dis nodig, kan ek dit steeds op ‘n liefdevolle manier doen sonder om my wil op hulle af te dwing.
Maar nou is die tyd wat ek my opvoeding, en vir God, moet vertrou. Die beste plek om heen te gaan met my bekommernisse, is na God. Vertrou Hom. Hy is regtig iemand om te vertrou.
Vir die jongmense wat hier lees, wil ek graag aanmoedig: Doen jou bes met jou kinders se opvoeding terwyl hul nog in jou sorg is. Vertrou die opvoeding wat jou ouers jou gegee het. Vertrou die opvoeding wat jy aan jou kinders gee. Indien jy voel die opvoeding wat jyself gekry het, skiet dalk te kort, neem verantwoordelikheid en verbeter jouself. Lees op oor hierdie dinge en verryk jou eie lewe, en ook dié van jou kinders. Niks is ooit tevergeefs nie.
Sterkte vir almal van ons. Die pad is vol slaggate… en ja, ook ek trap gereeld daarin…
Groete
Toorts

Indien jy dalk op oulike skrywes oor hierdie onderwerp afkom, of as jyself al hieroor geskryf het of wil skryf, sal jy asb die skakels hier kom plak, of anders kan jy dit ook op ons faceboekblad plak. Jy is meer as welkom. Toortsie, Kameel en Bokbaaivygie se faceboekblad. Soek hom daar op faceboek, jy sal hom kry, of volg die skakel hier op ons blog.

Die losmaak…

~ Toortsie ~ 8 Kommentaar

In my bloginskrywing, “om te laat gaan“,  vertel ek hoe swaar die losmaakproses ook vir my is en was.

Om jou kinders los te maak, te laat gaan, is ‘n traumatiese ervaring. Eers die Pre Primêr, daardie eerste skooldag, dalk ‘n naweek wat jou kind alleen by iemand gaan bly, tot die dag wanneer hy/sy jou huis verlaat.

Maar dit stop nie daar nie. Met tyd moet jy steeds meer en meer losmaak. Soos hul ouer word, begin hul hul eie besluite neem, en as jy ‘n verantwoordelike ouer is, lei jy hul in die begin, maar mettertyd laat jy hul toe om hul eie besluite te neem. Natuurlik, in die begin, hou jy dalk ‘n ogie, maar met tyd, begin jy doelbewus terugstaan, sodat, as hul groot is, hul op hul eie bene kan staan. Selfstandig, standvastig, met die wete dat, sou iets gebeur, hul op hul ouers se ondersteuning kan staatmaak.

Dit is hoe ek dit sien.

Soos tannie Frannie by my vorige pos oor hierdie onderwerp gesê het: Solank ons kinders klein is, het ons die geleentheid om die opvoeding te doen. As hul groot is moet ons vir hulle en ook ons opvoeding vertrou.

Solank my kinders nog van my afhanklik is, het ek die vrymoedigheid om nog baie insette te lewer, selfs in te meng, standpunt in te neem in ‘n mate. Maar die dag as hul begin werk, hul eie salaris begin verdien, vir hulself sorg, moet ek aanvaar hul is nou groot. Volwasse. Dán moet ek dit vir hulle gun om hul eie besluite te neem, selfs hul eie foute te maak, en vertrou dat ek my bes met hul opvoeding gedoen het en nou die vrugte mag begin pluk van jare se harde werk. Ek moet aanvaar dat tye verander het en dat hul dalk dinge op ‘n ander manier doen as wat ek dit nog altyd gedoen het.

Ek mag my hulp aanbied, raad gee as ek daarom gevra word, maar moet dit ook met ‘n mooi gesindheid aanvaar as hul dalk nie my raad volg nie. Ek distansieer my nie van hulle nie, is altyd gewillig om hulp en raad te verleen, maar tree meer na die agtergrond.
Hier verskil elke kind, en moet ons maar ons kinders lees om te sien hoé betrokke ons moet wees.

Maar die kern van vandag se verhaal is: Of ons daarvan hou of nie, ons is verantwoordelik om met tyd te “let go”.

Sterkte. Dis nie maklik nie. Ek weet. Ek praat uit ondervinding.

Toortsie

Intussen het Kameel ook hieroor geskryf. Lees dit gerus.

Toortsie se Faceboekbladsy

Toortsie se Bantingboerekosboek faceboekbladsy

Toortsie by Finesse: Malgas se pont