Ek wonder waar handig ‘n mens jou bedankingsbrief in as ma. Van daardie dag – toe Timothy as ‘n klein seuntjie op die agtertrappies gesit en vir my gevra het of Jesus die son gemaak het – en op my “ja” gesê het, “jô, maar Hy het hom hoog op-ge-jack,” het ek nog nooit ophou vrae beantwoord nie. My brein as ma is leeggetap, en dis tyd om te bedank.

My kinders glo ek is ‘n verklarende  woordeboek, ‘n ensiklopedie, ‘n skrywer wat gedigte, opstelle, praatjies, versies, toneelopvoerings ens uit ‘n hoed uit kan haal….  en om alles te kroon dat ek die bybel vanaf Genesis 1:1 tot Openbaring 22:21 uit my kop uit ken, en weet wat elke vers beteken…. en daarom alle wysheid in pag het.

In die huis was tot vir hulle maats gesê hulle kan na my toe kom as hulle vrae oor die lewe, of persoonlike probleme het waarop hulle antwoorde soek. Dit was in die huis – die nes het intussen leeggeloop – maar die vrae het bly kom… en kom nogsteeds.

Wanneer een van die tienerjarige kleinseuns op hierdie erf hier instap, homself tuismaak en sê hy het iets om te vra – kan ek maar weet Marlé het gesê “gaan vra vir ouma.” Vrae oor God word na ouma toe verwys.

Net in hierdie week wou Jay weet wat beteken Genesis 3:6. ‘n Dag later bel Chanté in ‘n groot penarie. Sy en haar man het uit Eksodus 4 vir hulle twee dogtertjies voorgelees (waar Sippora haar seun besny, en met die voorhuid Moses se voete aangeraak het.) Sewejarige Vilani wil nou weet wat is ‘n voorhuid, en hoe moet sy dit nou aan die kind verduidelik. En dan wil haar man sommer ook weet waarom wou God Moses doodmaak.

In die week moes ek ook ‘n paar keer vertalingswerk doen. Gister s’n het my goed laat kop krap; Wat de swernoot is “Nutrition Facts” in Afrikaans? Dit is toe dat ek besef het – dit is tyd om te bedank.

Sy staan voor my, daardie mooi oë van haar vol erns. “Is daar nie ‘n plek in Johannesburg waarheen mens kan gaan wat jou leer hoe om te soen nie?” Ek wil lag maar hou myself in. Jay, my hartskind… sixteen years old and never been kissed before. “Nee, daar is nie so ‘n plek nie, hoekom vra jy?” Sy verduidelik dat sy bang is sy kry ‘n kêrel en dat sy nie sal weet wat om te doen as hy haar wil soen nie. “Ek wil rêgtig, rêgtig leer hoe om te soen mamma,” eindig sy nogsteeds die ene erns. Jay, ons dogter wat van kleintyd af alles volgens reëls doen. Gaan ons op vakansie moes ons eers vir haar die reëls van die plek lees voordat sy kon ontspan. Dié dag op Tafelberg kon sy net-net lees. Ons wou gaan stap maar sy het eers al die reëls gelees en ons, ons dae gegee sou ons enige reël oortree.

En nou soek sy by my die reëls van hoe om te soen!!! Hoekom het niemand nog ooit daaraan gedink om ‘n reëlboek vir soen uit te bring nie? Ek stel haar gerus dat wanneer die dag van haar eerste soen aanbreek dit natuurlik sal gebeur…. en sy met tyd sal verbeter.

‘n Paar maande later ontvang Jay ‘n bos blomme. Ek neem ‘n foto van ons blosende kaalvoet dogter. Eintlik is sy nog net kind, dink ek. Die held daag ‘n week later op. Donker, aantreklik, twee jaar ouer as Jay maar alreeds werkend, en gewoond aan die wêreld. Miskien sou ‘n stamelende sestienjarige ons meer gerus gestel het, maar Jay het heel duidelik haar hart op dié donker kêrel verloor. Ken lê streng reëls neer vir die kom en gaan van die twee, en Chanté speel met tye chaperone. En toe kom die aand van die groot toets!!!

Ek en Ken sit in die sitkamer en tv kyk. Jay het soos gewoonlik haar held by die kar gaan afsien – die volgende oomblik gaan die voordeur oop en soos blits hardloop sy verby ons, gang-af. Toe ek by haar kom lê sy op haar bed en snik. Ek gaan sit by haar, en ‘n rukkie later moet ek hoor dat die held haar probeer soen het. Sy het so groot geskrik dat sy die hasepad gekies het. “Hy gaan nooit weer terugkom nie mamma, nooit weer nie. Ek weet nie hoe om te soen nie!!” Die desperaadheid in haar stem doen iets aan my eie hart. “As hy vir jou omgee sal hy terugkom Jay,” troos ek. “Skryf vir hom ‘n brief en verduidelik dit vir hom.” Sy raak stil, vee haar trane af. “Ek sal vir hom skryf, miskien verstaan hy,” sê sy hoopvol.

Jy moes jou mond gehou het Kameel!!!

Ek het hierdie nou so geniet…. maar om die humor agter dit te verstaan plaas ek ‘n vorige inskrywing rondom die heiligheid van my bed.

Ons bed, of beter nog slaapkamer het ‘n storie.  Deur die jare het ek stelselmatig elke vertrek in ons huis opgetof, of is dit nou uitgedos; maar ons slaapkamer het agterweë gebly.  Die bedkassie was nouwel nie meer ‘n “toolbox” met ‘n gordyntjie om nie; maar die kamer het maar sleg afgesteek teen die res van die huis.

Een middag lê die drie kleintjies – toe reeds in hoërskool – op ons bed en gesels.  Kenneth ons kunskind, kom plak homself met vuil oorpak en al, tussen hulle neer.  Na ‘n rukkie se gesels vra hy, “Wanneer maak mamma eendag julle kamer mooi?”  “Die dag wanneer julle kinders besluit om vir julle ‘n ander geselsplek te kry,” antwoord ek.  “Dan is dit nooit,” laat hy ewe droog van hom hoor.

Ons trek stad toe.  Die kinders het die nes verlaat, en ek besluit dit is nou uiteindelik my beurt vir ‘n kamer waarvoor ek my nie hoef te skaam nie.  Maar ek het my met die klomp misgis, Ken insluitend.  Soos een man kom hulle in opstand teen ‘n bed waarop hulle nie mag lê en kuier nie.  Die bed word “Mamma se heilige bed,” gedoop.

Jare het intussen verloop maar my bed behou sy status. Dinsdag pas ek ons kleinseun op, en sit ‘n foto van die slapende baba op ons familiegroepie. Dié terugvoer is nie wat ek verwag het nie… maar dit het my lekker laat lag.

Dit dan van Chanté af:

En nogsteeds bly ek lief vir my kinders.