Al die jare jaag ek nie regtig groot getalle nie. Wel, daar ís soms wat ek die getal klieke op my blog dophou, ek hét immers syfers studeer op my dae al het ek dit al alles verloor. Maar dit is nie my alfa en omega nie. Dit ís lekker om te sien as mense my blogs lees of reageer op my faceboekbladsye, ens.
Maar al die jare was my ingesteldheid: as ek aan een mens ‘n verskil kan maak, sal ek bly wees. Net een. Een mens inspireer om goed te doen vir ander. Een mens na die Here lei. Een mens se las ligter maak. Vir een mens vreugde bring. Elke een meer as een is ‘n bonus. Net een. En nóg een. En nog een. …
Ek kan nie die hele wêreld red nie. Ek kan nie elke persoon in die wêreld wat swaarkry, help nie. Ek kan nie vir almal kospakkies gee nie. Of joghurtbakkies met lekkernye nie. Ek kan nie vir die hele wêreld se mense almal op die naam bid nie. Ek kan nie vir almal moed gee nie. Ek kan nie eers optree dat almal in die wêreld van my hou nie. Nie almal oortuig om water te spaar of minder plastiek te gebruik nie. Om meer Bybel te lees en tyd met God te spandeer nie.
Maar as ek een mens kon oortuig om meer tyd met God te spandeer, een mens kan help om ‘n swarigheid in sy gemoed af te werk, een mens kan bemoedig …
Daar word soms goedig gevra of Toortsie ooit rus. Ja, sy rus ook. Die ding is, ander blaker dalk nie so alles uit wat hulle doen nie!
Toortsie hou van ‘n uitdaging en vanoggend was dit juis my gebed vir almal op my lysie, dat ons die uitdagings wat ons gebied word, sal aangryp, maar dat ons ook sal weet wanneer om te rus.
2020 was ‘n uitdagende jaar, soos almal van ons weet. Ek het uitdagings voor my gehad wat ek wens dat ek nooit weer sal kry nie. Uitdagings wat ek slegs met God se hulp kon oorkom. Hy hét my gehelp. Daarom was 2020 vir my ook ‘n hersteljaar, waarvoor ek baie dankbaar is.
2020 was ook vir my adrenalengedrewe. Ek dink ek het myself oortref! Ek was nogal baie kreatief vanjaar.
Vir die VLV-kompetisie het ek ver buite my gemaksone gewaag en ‘n ballade geskryf, wat tweede gekom het by die Overbergsirkel se konferensie. Dit sou na die kongres gaan, maar die kongres is afgestel danksy Corona.
Willemien – ’n Ballade
O, Willemien, jy was die mooiste dogtertjie
met ogies blou en haartjies sag soos sy.
Maar Willemien, die lewe maak sy draaie
en vasgevang in duiwelsgoed was jy.
Ai Willemien, jy wil so graag verander
Ja Willemien, jy wil die mooi pad loop
Maar Willemien, met vasbyt en met oorgawe
Kan jy dit maak, o ja, jy kan, ek is vol hoop.
Jy was maar tien toe jy met wreedheid kennis maak
te skaam, te bang om iewers hulp te vra.
So teen jou sin het ooms jou kindskap weggeroof
En jy alleen moes maar die skande dra.
Ai Willemien, jy wil so graag verander
Ja Willemien, jy wil die mooi pad loop
Maar Willemien, met vasbyt en met oorgawe
Kan jy dit maak, o ja, jy kan, ek is vol hoop.
Diep ingetrek deur verwoestende maalkolkhel
van drank en tik en seks tot dob’lary
Die donker web, die engel van die naglewe,
gesellinklubs, die mag van swend’lary.
Ai Willemien, jy wil so graag verander
Ja Willemien, jy wil die mooi pad loop
Maar Willemien, met vasbyt en met oorgawe
Kan jy dit maak, o ja, jy kan, ek is vol hoop.
Toe, op ’n dag, het jy die braaf besluit geneem:
jou rug te draai op hierdie slawerny.
Met groot sukses, alleen die helleweg laat vaar
oorwinnend oor die helse brassery.
Ai Willemien, jy wil so graag verander
Ja Willemien, jy wil die mooi pad loop
Maar Willemien, met vasbyt en met oorgawe
Kan jy dit maak, o ja, jy kan, ek is vol hoop.
O, Willemien, my Willemien, ek het jou lief.
Geïnspireer deur Verlos deur die liefde van Francine RiversOp wysie van Oh Danny Boy
Ek het ook ‘n borduurstuk gedoen, waarvan die uiteensetting daarvan hier gelees kan word. Ook, hoe dit amper weggeraak het op pad na die kompetisie. Vandag hang my stekelap met ‘n storie trots teen my muur. Hierdie stekelap het ook tweede plek gekry by die VLV Overberg Konferensie.
Vir dieselfde kompetisie het ek ook ‘n kussing gebrei. ‘n Bolster. Dit is ‘n lang, silindervormige kussing. Ná vele probeerslae met garing wat my eeue geneem het, het ek sommer net wol wat ek gehad het, gegryp, en hierdie outydse kussing gebrei. Ek het ‘n baie mooi kommentaar gekry, 77%, maar nie een van die toppersentasies behaal nie. Die kommentaar was dat ek ‘n variasie van steke moes hê. Nou lê kussing steeds en wag dat ek vir hom ‘n ordentlike vulsel insit.
O, en dan het ek my Coronasjaal gebrei en moes twee keer tydens die erge inperking by ‘n wolwinkel ‘inbreek’ om my sjaal te kon voltooi. Lees gerus hier die storie rondom die sjaal en hoe ek dit vergelyk het met die tyd van inperking.
Toortsie het ook baie gewoel met die skryfwerk en het die NaNoWriMo2019-boek voltooi.
Ek het ook my eerste e-boek gepubliseer en dit laat druk om te verkoop by Struisbaai se kersmark vanjaar. Die e-boek is gratis, soos hier aangedui, die gedrukte boek kos R50.
Ek was ook deel van ‘n e-boek wat ons as Goue Vroue saam geskryf het.
‘n Groot uitdaging wat ek voltooi het saam met my gesin, was die Baviaans Camino wat ons bergoor gestap het vanaf Steytlerville tot Kareedow. ‘n Camino was dit gewis! En ja, ek het drie stukkies grond ook gekoop in die proses. Hierdie foto is by die eindpunt geneem.
Ek is vir God dankbaar vir die wonderlike nuwe Bybelstudiegroep wat Hy vir my gegee het. Wat ‘n seën! Ook dat my TPM-droom, of opdrag?, gerealiseer het en ons nou ‘n TPM-kamer het in Bredasdorp. Alle eer aan Hom.
Daar is ook ‘n klomp uitdagings waarmee ek besig is, maar nog nie voltooi het nie. Ek kon nie vanjaar NaNoWriMo2020 voltooi nie en het by 30 000 woorde gestop, Ek vertrou om dit in volgende jaar klaar te maak. Ek is ook besig om my Toortsie 1-boek as e-boek uit te gee, maar kon dit ook nog nie voltooi nie. Ons klasgroep wat in 1980 matriek geskryf het, is besig om ‘n boek saam te skryf oor enige herinneringe wat ons het van ons skooldae. Ek wag nog vir bydraes daarvoor en het self nog nie tyd gehad om dit te redigeer nie. Dit is iets vir volgende jaar. My Toortsie 3-boek is op die hond se stert. Die foto’s is klaar geneem, die resepte is klaar. Al wat nog moet gebeur is dat ek letterlik een resep nog ‘n keer moet toets, ‘n paar woorde skryf, die boek laat redigeer en saamstel en laat druk. Dit is ook volgende jaar se werk. Intussen brei, borduur en hekel ek hard aan volgende jaar se VLV-projekte om dit in Februarie 2021 klaar te kry.
Die jaar het nie net voorspoed gehad nie, ook baie teëspoed, wat ek nie nou hier in detail gaan bespreek nie. Dit is juis wanneer jy ook teëspoed beleef dat jy soveel blyer is oor die voorspoed wat oor jou pad kom. Ek glo dit is ‘n kuns om te midde van moeilike tye ook die mooi raak te sien. Elke donker wolk het mos ‘n silwer randjie, of hoe? Ek het mense in die steek gelaat toe ek weens onvoorsiene omstandighede nie as spreker kon optree by meer as een geleentheid nie, iets waaroor ek baie sleg voel. Maar in 2021 hoop ek dat ek sal kan opmaak daarvoor! Ek het my administratiewe werk vir ons boerdery aansienlik afgeskaal, waaroor ek baie bly is.
Ja, dit was ‘n rowwe jaar, maar ook opwindend. Eintlik dink ek dat, te midde van laer laagtepunte en hoër hoogtepunte, dit by verre ‘n beter jaar vir my was as 2019. Soos ek reeds gesê het, ‘n hersteljaar. Sonder my God sou ek nie deur hierdie jaar gekom het nie. Met my God spring ek oor ‘n muur.
Jip! Ek het baie goed voltooi, baie goed half gedoen, maar nou vertel my lyf my: Ek is moeg. Ek gaan nou rus. En as ek rus, liewe maats, doen ek dit net so voluit soos wanneer ek ‘n uitdaging aanpak. Ek sal wel nog brei en borduur en selfs probeer om ‘n stukkie te hekel as die tyd dit toelaat, maar ek gaan lê en slaap en boeke lees en stap en kuier en slaap tot ek honger is en eet tot ek moeg is en weer slaap tot ek honger is … en eet tot ek moeg is …
Ek skryf hierdie in opdrag van Scrapydo, maar dit lyk my dit was eintlik ook Appeltjie se idee. Wat is op/teen jou yskas?
Ek het eintlik vergeet van hierdie plakker teen my yskas, want deesdae is dit die sy wat teen die kas staan. Nou die dag toe ek die yskas uittrek om agter dit skoon te maak, ontdek ek weer die plakker en het dit baie herinneringe in my hart oopgekrap.
In 2015 het ek my eerste Toortsieboek geskyf. Ek was bang. Angstig. Verskrik. Want ek het nie geweet waarin ek my begewe nie. Ek moes heeltemal in vreemde waters swem en ek kan nie eers behoorlik hondjieswem nie!
Maar God het vir my die pad uitgelê en ek moes dit net loop. Treetjie vir treetjie. Dit is Hy wat die regte mense oor my pad gestuur het op die regte tyd. Hy het selfs vir RSG gestuur om ‘n onderhoud met iemand te doen oor, luister net, as jy ‘n resepteboek wil uitgee, wat belangrik is! Dit, toe ek vir die hele uur stokalleen agter my kar se stuur was en elke woord kon indrink. Hy het, toe ek ‘n ander boek by Smashwords wou koop, my nie toegelaat om die boek af te laai voor ek nie ‘n ander gratis e-boek aflaai nie. Dáárdie e-boek het vir my stap vir stap vertel wat ek moet doen. Hy het ‘n fotograaf en stilis oor my pad gestuur en iemand wat die bladuitleg wil doen. Wanneer ek angsbevange getwyfel het wat ek moet doen, het daar op my rekenaar ‘n boodskap van aanmoediging gelê van iemand wat ek glad nie ken nie met presies die woorde wat ek op daardie oomblik nodig gehad het. Hy het mense gestuur wat vir my die regte raad gegee het, sonder dat ek daarvoor vra, net omdat ek dit op daardie presiese oomblik nodig gehad het. Hy het vir my deure oopgemaak wat oop moes wees, en deure toegesluit wat beslis nou, by nadenke, toe moes wees. Of deure eers op ‘n later stadium oopgemaak omdat die betrokke deur vir my sou lei na onsekerheid, maar toe dit oop kom, kon ek met sekerheid in my hart optree. So kan ek aangaan.
Toe daardie boek uiteindelik op 16 Desember uitkom, net betyds vir die Struisbaai Kersmark, kon ek net van Sy genade betuig. Ek het my diensbeurt gedoen en sien toe die plakker lê: “Great Things never came from Comfort Zones.”
Ja, met hierdie Toortsie een en almal daarná het ek totaal buite my gemaksone beweeg. Heeltemal. Die gemaksone was nie eens in sig nie! Hierdie woorde was só op my van toepassing. Vandag kan ek net nog meer getuig: As ek gemaklik in my gemaksone sou bly sit en nie gewaag het nie, ai, dan sou ek darem groot gemis het! Groot verloor het, veral aan die onwikkeling van my eie persoonlikheid. Dit sou eintlik tragies wees.
Die probleem is net, ‘n mens kan verslaaf raak daaraan om buite jou gemaksone te beweeg. Jy kan verslaaf raak aan uitdagings. En dan te veel uitdagings te wil aanpak, sommer net omdat jy kan en wil waag … maar dit is ook reg, niemand het mos gesê jy moet AL die uitdagings oorkom nie. Ek voel, al kry ek slegs een van die 100 uitdagings reg, sou ek dit nie reggekry het as ek nie gewaag het nie. Ek kan ook getuig dat dit nie gaan oor die hoeveelheid mislukkings wat jy gemaak het nie, maar dat jy daaruit geleer het en gegroei het.
Ja, vir jy het dit beslis gewerk om buite die gemaksone te beweeg, veel meer as wat ek sou kon droom of dink.
Toortsie
Terloops, om destyds ‘n blog te begin, was ook ‘n stap ver buite my gemaksone.
Môre is November halfpad en as jy met NaNoWriMo2020 besig is, is jy veronderstel om amper halfpad te wees. Veronderstel. Dit beteken dat jy teen vanaand by 23 338 woorde moet wees en môre die 25 000 merk moet haal.
Toortsie het verlede jaar makliker geskryf as vanjaar. Ja, dit ís mos so dat ‘n mens makliker oor jouself skryf. Ek was bang verlede jaar, want ek het gedink dat ek my kinderjare vergeet het. Wat ‘n wonderlike ervaring was dit nie om dit te skryf en te besef dat daar soveel is wat ek onthou! En weet julle wat? Daar is nog baie meer wat ek nou onthou wat nie in die boek is nie, maar dit is ook reg, want dit is vir my ‘n wonderlike gerusstelling dat ek wel die dinge onthou. Ek is net baie meer sensitief daarvoor danksy NaNoWriMo2019 se skrywery.
Vanjaar is dit ‘n ander storie. Die uitdaging is groot. Regtig groot. Baie groter as wat ek gedink het. My tema is Trauma tot Triomf. Ek het aanvanklik gedink om oor verskillende Bybelfigure te skryf, mans, sowel as vroue. In my voorbereidingstyd was ek besig om Genesis en Eksodus te lees en sou daardie mense gebruik: Josef, Moses, ens. Toe ek egter begin skryf, neig my boek al hoe meer na vroue se kant toe. Ek besef ook dat daar al soveel boeke geskryf is oor Josef en Moses en die Israeliete, ek wonder of ek op die ou end wel oor hulle gaan skryf? Dit sal die tyd moet leer.
Vriende is een van die grootste geskenke wat God ‘n mens kon gee. Toe ek sien dat my boek begin neig na die vroulike kant, het ek dit op Facebook genoem en gevra: Watter vroue in die Bybel het trauma beleef en het die triomfpad met God se hulp begin loop? Die reaksie was wonderlik! Christenvriende wat in die gees hierdie boek saam met my skryf, stuur vir my Bybelverwysings wat ek kan gebruik. Ek wil juis kyk na meer onbekende vroue, die bekendes is ook daar en om skielik, in ‘n maand se tyd al die onbekende vroue in die Bybel sommer net te onthou, is nie een mens se werk nie.
Maar ek skryf nie heeltemal so maklik nie. Ek draai vas. Tans staan my aantal woorde op 18 435 vir gisteraand terwyl dit reeds op 21 671 behoort te staan. Ek spandeer aansienlik meer tyd hieraan as verlede jaar, maar dit gaan stadiger. Baie stadiger. Want ek moet navorsing doen, dit oordink, dit my eie maak en nie net die Bybelstorie oorskryf nie, maar my eie stem daaraan sit, die trauma oordink en beskryf. Wat ook baie keer gebeur is dat as ek ‘n kommentaar daaroor gelees het, my eie gedagtes beïnvloed is. Daarom is dit beter dat ek die verhaal lees, dit oordink, skryf en daarná die kommentare raadpleeg om te kyk of ek darem op die regte pad is en of daar nie dalk nog iets is wat ek moes byvoeg nie. Ek gebruik Die Bybel in Praktyk, Leefstylbybel vir vroue, en Die Bybellennium ‘n Eenvolumekommentaar as primêre verwysings, wat my baie help.
Selfs al het ek al hierdie verwysings, selfs al spandeer ek baie tyd hieraan, is dit ‘n reuse taak waarmee ek tans besig is en wil ek kwaliteitwerk skryf. Die uitdaging bly steeds vir my om by 50 000 woorde teen die einde van die maand te kom, maar dit wil al hoe meer vir my lyk of ek dit nie gaan haal nie. Ek is gemaklik daarmee. Volgens NaNoWriMo se webblad lyk dit of ek teen 6 Desember eers sal klaarmaak. Hierdie projek neem baie tyd, navorsing, wysheid van Bo en mensekrag. Ek raak moeg. Soms voel dit of my brein net eenvoudig gaan stilstaan. soms het ek letterlik net nie lus om verder te dink nie. Dis okay.
Ek druk my nie onnodig nie. Ek het in hierdie jaar al baie vermag, groot uitdagings suksesvol oorkom, met God se hulp onoorkombare hekkies oorkom, groot projekte voltooi. Ek kan net my bes doen, maar op hierdie stadium gaan ek my nie onnodig druk en die gevaar staan om uit te brand nie. Intussen skryf ek moedig voort, doen moedig navorsing, bid moedig elke keer voor ek skryf dat God my sal help en wysheid, insig en woorde gee, gee ek my beste, maar as ek nie vanjaar amptelik ‘n NaNoWriMo wenner is wat die 50 000 merk haal nie, sal ek steeds in my hart ‘n wenner wees wat my bes gedoen het, eintlik meer as my beste. Want intussen is ek ook besig om te brei en te borduur om teen 11 Februarie 2021 dit klaar te hê. My spelery raak nou erg, hoor! Wel, ek geniet dit!
Mooi dag. Dankie vir julle wat my so fantasties ondersteun.
Toortsie
Naskrif. Ek wens hierdie 787 woorde was deel van NaNoWriMo!
Scrapydo vra my na aanleiding van hierdie ongelooflike besige twee weke wat ek deur is, hoe hou jy dit?
Ja, my kop is mos maar altyd besig met minstens vyf dinge gelyk, maar soms kom alles net op ‘n hoop en is dit erger en baie meer as normaal. Ek vergelyk dit met oestyd, iets wat ons boere en boervroue baie goed ken. Oestyd, wanneer alles gelyk gebeur, wanneer die ure uitmergelend lank raak, wanneer ons vroue se normale dagtake aangaan soos gewoon, maar ons ook kos moet inpak land toe, ons meer take as normaalweg het, ens. Hoe hou ons dit?
Eerstens, deur baie genade van ons Here. Deur Geestelik fiks te wees. Deur ons krag te put uit die Onuitputlike Bron. Deur steeds stil te word by Hom, rus te vind by Hom. En waar dit soms gebeur dat ons selfs minder tye ook by Hom spandeer, ons die tydjies wat ons wel vind, goed gebruik.
Tweedens, dink ek, deur liggaamlik fiks te wees. Soos Trommeltjies tereg gesê het, in sulke tye het ‘n mens meer nodig as net kopfiksheid. Liggaamlike fiksheid maak dat jy langer kan uithou. Fisies kan uithou. Dit help natuurlik ook verskriklik baie as jy wel ‘n tydjie kan afknyp vir die oefening waarvan jy hou. ‘n Heerlike stappie in die berg verrig wondere. Dit gee my nuwe energie, maar help ook sommer om my kop te suiwer. Om my positief te hou. Om die gevoel van ingehoktheid wat mag kom in die wind te slaan.
Derdens, die wete dat dit nie vir altyd sal aanhou nie. Dit help verskriklik baie. In my Amway jare was ek lid van die Dreambuilders Assosiation waar ons wonderlike stemopnames van motiveringspraatjies geluister het en opbouende boeke gelees het. Book of the month en Tape of the week. Opbouend. Motiverend. Beslis die moeite werd. Een van die belangrikste lesse wat ek daar geleer het en wat ek steeds toepas, is dat jou onderbewussyn alles glo wat jy vir hom sê. Dalk weet ek dit al langer as uit die Amwayboeke. Dit wat jy vir jouself vertel, glo jy. Daarom moet jy mos positiewe boodskappe vir jouself gee.
Maar saam met dit, glo jou onderbewussyn ook dit wat jy vir hom belowe. Wanneer dit dan so dol gaan en ek baie moeg raak, vertel ek vir myself dat dit nou ‘n rowwe tyd is, dat ek weet dat ek moeg raak en moeg sal raak, maar dat dit net vir ‘n rukkie is, soms weet ek selfs vir hoeveel dae en vertel dit vir myself en belowe dat ek dan gaan rus. Ek het byvoorbeeld verlede week geweet dat ek die Vrydagmiddag sou kon afvat en het dit vir myself belowe dat ek dan Vrydagmiddag kon rus. Wanneer die stemmetjie in my kop vir my sê dat ek moeg is, reageer ek daarop, antwoord ek dat ek besef ek is moeg, maar moet net nog ‘n klein bietjie uithou. (Daar is mense wat dink dat ek mal is as ek so met myself praat. Ek dink ‘n mens is laf as jy jouself en jou onderbewussyn wat skree vir jou aandag, ignoreer.)
MAAR DAN KOM DIE BELANGRIKE EEN: JY MOET DAN DOEN WAT JY BELOWE HET. Jy kan nie net aanhou belowe aan jou onderbewussyn en dit nie doen nie, dan soek jy moeilikheid. Want DAN gee jou onderbewustheid iewers moed op. En glo jou nie meer nie. GROOOOOTTTT FOUT! As jou onderbewussyn jou nie meer glo nie. Jy moet jouself ook beloon. Op watter manier ookal. Met ‘n geskenkie? ‘n Dag af? ‘n Lekker boek lees? Watookal jou onderbewussyn sal gelukkig hou.
So, noudat alles verby is, vat ek dit vir ‘n paar dae aansienlik rustiger. Luister ek na my liggaam. Rus ek wanneer hy dit vra. Bou ek kragte op. Selfs in daardie erg rowwe tyd sou ek vir ‘n halfuur ‘n bietjie op my bed gaan lê as ek gevoel het dat ek nie meer krag het nie. En dít is my punt vier. Luister na jou liggaam. Rus wanneer dit nodig is.
Nommer vyf: Kyk ook na jou siel. Luister wat jou onderbewussyn vir jou fluister. Fluister hy vir jou negatiewe goed in jou ore? Vertel hy dinge soos ‘ek is dom, ‘n mislukking, nie goed genoeg nie’? Werk daaraan! Kry TPM (Transformation Prayer Ministry) of sien ‘n sielkundige, maar sorteer daardie leuens wat jou onderbewussyn glo, uit. Dit gee vir jou oneindige woema as jy dit kan regkry. Dit help nie daardie negatiewe goed word onder ‘n dreindeksel ingedruk en die res van jou lewe probeer jy alles wat jy het om die deksel op sy plek te hou nie. Haal daai deksel af! Kyk daardie wurms in die oë met die hulp van ‘n kundige. Jy sal nie spyt wees nie.
