In ‘n bottel

Hierdie foto wys vandag op my Facebook. Dit is geplaas deur Ecological Consciousness. Op my Banting Facebookblad verskyn allerhande dinge wat ek nie noodwendig volg nie. Volgens die byskrif het David Latimer die plantjies in 1960 in die bottel gegooi. Hy het dit slegs een keer oopgemaak in 1972 om ‘n bietjie water in te gooi en sedertdien nooit weer nie. Die plantjies is gesond en groei steeds.

Wat ‘n wonderlike eksperiment en dit lyk pragtig. Die tuin in die bottel is in perfekte balans en alles gebeur perfek daarin. Ek het nie ‘n probleem met so iets nie. Om die waarheid te sê het ek nou die dag ‘n vetplantjie so in ‘n glaspotjie gesit sommer vir die mooi. Die gedagte wat egter toe al in my kop opgekom het, was, hoekom? Hoekom sal ek dit doen? Watter voordeel het daardie plantjie nou vir die atmosfeer?

Want ja, die plantjie sal seker bly voortbestaan as ek of iemand anders nie die potjie se deksel oplig nie. Maar hy kan nie vermeerder nie. En hy kan sy hoofdoel om plant te wees en die lug te suiwer en tot voordeel van ons ekologie te wees, nie nakom nie.

Dit laat my dink aan die mens in isolasie. Ek glo met my hele hart dat die mens nie bedoel was om in totale isolasie te leef nie. Ons kan hier op ons erf heeltemal onafhanklik raak. Ons kan ons totaal afsluit. Ons kan genoeg tenke onder die huis opsit en genoeg sonpanele en groot genoeg batterye en wat nog alles om totaal onafhanklik van die munisipaliteit te raak. Ons kan ons groentetuin so ontwikkel dat ons nie nodig het om die winkels te besoek nie en as ons nog ‘n paar hoenders hier aanhou, vleis ook hê. Ons kan ons heining hoog genoeg maak sodat niemand hier kan inkom nie en ons kan hier ‘n totaal geslote lewe lei. Totale kluisenaars word. Nooit met enige iemand anders in aanraking kom nie.

Maar is dit wat God van ons verwag? Is dit wat ons lewensdoel is? Om in ‘n perfekte wêreldjie van jou eie te leef, jy en jy alleen? Want dan dra jy nie by tot die mensdoem nie. Jy dra nie by tot die samelewing nie. Jy is eintlik net selfsugtig besig met jou eie lewetjie.

Nou ja, ek is seker ‘n ekstrovert, daarom maak dit nie vir my sin dat ‘n mens jouself so kan afsluit nie. Maar selfs die introverte wat ek ken het soms kontak met ander mense nodig. Hulle dra by tot die gemeenskap. Hulle gee liefde vir ander. Hulle deel hulle gawes met ander.

So, na ‘n lang relaas besef ek net, ons is nie eilandjies nie. Ons is hier geplaas tussen mense in ‘n gebroke wêreld waar dinge beslis nie reg loop nie. Maar ons het mekaar nodig. En soms moet ons uit ons glasbottel kom om ons suurstof, ons gawes wat God vir ons gegee het, tot voordeel van ander en tot voordeel van die hele wêreld te deel.

Toortsie