Mevrou Verstrooid

‘Ietwat verstrooid soms’ het iemand een keer op my papiertjie geskryf. Ons moes in ons bybelstudiegroep waar ons mekaar vertrou, ‘n papier in die rondte omstuur met ‘n + aan die een kant en ‘n – aan die ander kant. Dít was die minus wat iemand vir my geskryf het. Ietwat verstrooid soms. Ek het dit heel prettig gevind.

Ja, wel, verstrooid is ek sekerlik verstrooid. Of dalk nie? Dalk kom ek baie keer meer verstrooid voor as wat ek is. En nou wil ek hier in my binneste ‘n bietjie lekkerkry. Want as iemand hardkoppig my só wil brandmerk en verkies om my só te sien, is die kans goed dat hy hom met my misgis. En dan kry ek nóg lekkerder. Want ek hét al gewonder as iemand herhaaldelik daarop hamer op ‘n tydstip wat sy nie regtig rede daartoe het nie en ek eintlik die teendeel bewys het, of sy dalk bedreig voel en probeer om my van my spoor af te kry deur dit herhaaldelik te noem?

Dit is geen geheim dat ek al my eie naam vergeet het en myself as iemand anders voorgestel het, net om twintig minute later te onthou dat ek regtig nie Elsie is nie, maar Toortsie. En my kinders hét geleer om hulle maats vooraf te waarsku dat wanneer hulle by die huis aankom, ek verbaas mag lyk om die maatjie te sien, maar dat ek regtig weet dat hy kom. Of as ek ‘n klomp vriende vir ‘n partytjie nooi, ek teen die tyd dat die gaste opdaag, nie kan onthou vir wie ek genooi het nie en dan heerlik verras word. Of, as jy vir my skielik ‘n resep vra wat ek baie keer maak, ek dit nie doelbewus vergeet omdat ek dit nie wil gee nie, maar dat ek regtig moet konsentreer om te dink wát moontlik daarin kan kom.

Maar intussen breek my 92-jarige ma haar heup drie weke voor hierdie betrokke loneweek. Dus, tussen die gependel deur, moet ek haar ook ondersteun in ‘n hospitaal net mooi in die teenoorgestelde rigting van waarheen ek pendel. Laat weet hulle vir my twee weke ná die operasie dat hulle niks meer kan doen nie en moet sy terugkom huis toe waar ek graag haar laaste dae saam met haar wil deurbring. Intussen moet die hele 60×60 cm fyngeweefde lap elke twintigste ry in blokkies geryg word. Dis nou behalwe die normale dinge wat ek doen. Ja, die borduur hét ek oor myself gebring. Moet my ma se woonstel begin ontruim word, want sy gaan nou in die siekeboegsaal lê.

Die Maandag van die betrokke lone/borduurweek wat ek so fyn beplan het, net toe ek alles reg het en gou ‘n uur by my ma sit voor ek die beplande rit doen, lui die telefoon dat dit goed sal wees as ek na my ma toe kom, die einde is naby. Ek sit daar tot die aand agt uur, kom huis toe om te slaap, om die volgende oggend agt uur weer op my pos voor haar bed te wees.

Intussen het my man een van sy werkers met die lonestokkies gestuur sodat ek daar voor die hospitaalbed kan aangaan met die werk …

Die goedbeplande lone/borduurweek kry nóg stertjies by, soos ouetehuisbed, ‘n skielike, onbeplande rit van twee-en-‘n-halfuur plaas toe en twee-en-‘n-halfuur terug wat toe wel moes gebeur, ‘n moeder wat sterf, beurtkrag wat keer op keer gebeur die oomblik as ek by my rekenaar gaan sit, begrafnisreëlings, baie whattsapp- en faceboekboodskappe, huis regmaak vir die familie wat kom, wel een-en-‘n-halwe dag laat by die borduurkursus opdaag om darem net íets daarvan te leer en ervaar en sommer net ‘n bietjie te ontspan tussen die geharwar.

Asof dit nie genoeg is nie, is ons kar se battery ook nog pap die Vrydagoggend en moes een van die borduursters my kom haal. Maar net vóór dit het ek die oefenlappie hanteer. Toe ek by die borduurklas aankom, is my borduurwerk nie in die sak nie. Kar leen, borduurgoed kom haal. By huis aangekom, is die sekuriteitsmaatskappy daar, want die honde het die alarm geaktiveer. Borduurgoed totaal verlore, want toe ek dit hanteer het, het een van die werkers geskakel, daar is ‘n fout met sy loon. Rekenaar toe, fout gesoek, geen fout, hom teruggebel om te verduidelik wat gebeur het. Ná ‘n gesoek ontdek ek toe die lappie by die rekenaar. Terug in die geleende kar, onthou ek het die alarm vergeet, want tóé is ek nie eers meer in een van die kolletjies in die regterkantste brein nie en voel ek angstig verward.

Terug by die borduurklas waar ek die vorige middag myself oortref het, maar met ‘n nuwe lappie wat ek die nag oorgedoen het omdat ek ‘n fout gemaak het daarmee. Snap dadelik wat ek moet doen, doen die borduurwerk, kry my lesse, help die persoon langs my … maar tog hoor ek grappenderwys uit dieselfde ander mond twee keer die woord verstrooid by die geleentheid … ??

Ja, toe wás ek totaal verstrooid op daardie oomblik. Of so mag dit voorgekom het. Maar was ek? Was ek regtig? Want, lyk my ‘verstrooidheid’ dalk net so omdat ek op daardie oomblik 100% op iets anders fokus en dan daardie iets anders korrek afhandel? Of was my brein dalk net een honderd persent oorlaai? En ís my ooglopende ‘verstrooidheid’ werklik ‘n tekortkoming, of dalk juis nie?

Toortsie

Ns. Ek hét die week oorleef al was dit rof verby. Die lone is gedoen en betaal, ek het ‘n stukkie hardanger werk geleer, ek het een middagete vir die borduursters voorsien en afgelewer, moeder is ondersteun langs haar sterfbed en die byeenkoms ter ere van haar was suksesvol danksy wonderlike helpers. En nou mag my brein maar afskakel en ek dit ‘n bietjie rustiger vat vir ‘n rukkie. Geskryf 02:15 nadat alles afgehandel is en my brein steeds dink hy moet galop. Nag, julle!