‘n Mens kon mos eerder

Die nood is groot in ons land, in die wêreld. Oral gaan mense se harte uit en probeer hulle goed doen aan ander om die situasie te verbeter. Die een persoon gee geld om losloperdiere te versorg, ‘n ander een voel om die Notre Dame te red en skenk miljoene daarvoor, ‘n ander persoon koop poppe vir die Altzheimerlyers, skoenbokse vol bederfies gaan met lorries saam Karoo toe, die ander een gee ‘n toebroodjie vir ‘n bedelaar, iemand gee geld vir die opbou van die Koninkryk, ‘n ander persoon skud ‘n blik vir honger kinders, of samel geld in vir sending.

Net gisteraand lees ek woorde raak wat ‘n mens so baie hoor wanneer iets gebeur en mense hulle harte en beursies oopmaak. Dit was in Johannes toe Maria vir Jesus gesalf het met nardusolie. Dit was geweldige duur olie en meer werd as ‘n jaar se salaris. Dadelik het iemand iets te sê gehad oor die vermoesing: ‘’n Mens kon dit mos verkoop het en die geld aan die armes geskenk het.’

Ja, ons móét waak daarteen om nie onverantwoordelik op te tree nie, veral ook nie by liefdadigheid nie.

Maarrr …

En dís hoekom ek vandag skryf.

Ek dink ons moet ook waak daarteen om te gou te kritiseer en te sê, ‘hulle moes eerder…’

Ek glo met my hele hart dat ons almal verskillend is en dat ons verskillende dinge het wat vir ons belangrik is. Juis dít bring verskeidenheid en help dat daar oral gegee word in plaas daarvan dat alles in een rigting gekanaliseer word en sekere goed heeltemal geïgnoreer word.

Die wonder lê vir my daarin dat die persoon gewillig is om iets uit sy eie sak te haal en daarmee nood te probeer verlig, selfs al is dit op ‘n manier wat anders is as wat ek dit sou doen. Op haar manier maak sy die wêreld ‘n bietjie beter en voel sy ook lekker daaroor, hopelik soveel so dat sy dit weer wil doen.

Kom ons gaan doen goed vandag, elkeen op sy eie manier en maak die wêreld ‘n beter plek.

Toortsie