Diere, trane en dies meer

Scrapydo se Toeka-Tokkel: Diere

Ek is nie ‘n dieremens nie; nie dat ek nog nooit lief was vir ‘n dier nie, inteendeel.  Daar was al ‘n paar liefdes in my lewe waaroor ek getreur het soos ‘n mens oor ‘n mens treur, wanneer hulle nie meer daar is nie.  Een van my groot liefdes was die swart en wit katjie met die bloedrooi strik om haar nek, wat oom Oberholzer een Sondagmiddag vir my gebring het.  Hy het my die vorige dag in trane by die winkel gesien, en toe hy vra wat verkeerd is, gehoor dat my kat daardie oggend doodgery is.  Die volgende dag bring hy vir my die katjie, en ek noem haar “Geluk.”  Ek en Geluk was onafskeidbaar; maar toe ons later jare trek het sy net verdwyn.  Deur die jare was daar nog katte waaroor ek gehuil het, en toe op ‘n dag roep ek halt.  Geen katte meer vir my nie, dankie.

Ek was nooit ‘n hondemens nie, dit is tot Camilla gekom het.  Sy was ‘n opreggeteëlde Maltees, met ‘n indrukwekkende pedigree, en het my hart verower soos geen kat dit ooit kon doen nie.  Ek was so ontsaglik lief vir haar, en toe gaan sy dood.  Na weke se gehuil, en die erge gemis besluit ek dat ek nooit weer my hart vir ‘n dier sal oopmaak nie.  Dit is egter makliker gesê as gedaan. Vandat ons in die stad kom bly het, lewe ek tussen skoonseun se rottweilers, en hulle het ‘n manier om al vretende aan jou plante, ‘n pad na jou hart toe oop te grawe.

Daar was Brasco en Tanaka. Brasco, die groot ou teddiebeer met sy sagte hart, en groot liefde vir die befoeterde Tanaka.  Ek sien hulle nou nog voor ons agterdeur sit; hy met sy voorbeen beskermend om haar lyf.  Maar jy moes jou nie met hom misgis nie; hy was net ‘n teddiebeer vir sy huismense, buitestaanders moes maar ligloop vir hom.

So hoor ons een nag ‘n dringende gehamer aan die Voëlnes se dubbeldeur.  Ek en Ken kyk mekaar verdwaas aan.  Wie op aarde kan dit wees?  Wie sou dit verby die twee rottweilers waag?  Ken gaan kyk, en vind ‘n angsbevange swart vrou by die deur.  Die twee honde blaf nie; hulle het die vrou teen die glasdeur vasgedruk, en grom verwoed.  Sy durf dit nie waag om te beweeg nie.  Flitslig in die hand kom skoonseun nader.  Hy wil van die vrou weet hoe sy die erf binnegekom het, maar haar oë staan stokstyf in haar kop, en geen geluid kom oor haar lippe nie.  Eers toe skoonseun die honde aan hulle halsbande van haar af wegtrek, kom dit uit dat die bouers wat agter ons – in die halfklaar huis slaap – haar oor die muur gejaag het. Seker om te sien wat die rottweilers gaan doen.

“Nou gaan jy terug soos jy gekom het,” sê skoonseun.  Intussen sukkel hy om die twee honde vas te hou; hulle rem met alle mag aan die halsbande.  Die vrou begin muur se kant toe beweeg, eers stadig maar dan al vinniger.  Net voordat sy die muur haal, ruk die honde skoonseun van sy voete af, en sleep hom oor die gras agter die vrou aan. Hoe die vrou oor daardie ses voet muur gekom het, weet ek nie.  Maar sy was net betyds.

Intussen staan Marlè – wat die petalje deur die venster dopgehou het – en ons by die voëlnes, en lag dat die trane loop.  Die prentjie van die 6 voet 6 lange man wat deur twee honde oor die gras gesleep word, is te kostelik.  Die stukkie humor was net die “tonic” wat ons nodig gehad om die spanning te breek.

Daar is nog Rottweiler stories; maar hulle kan wag vir ‘n ander dag.