Lui telefoon, lui

Scrapydo se toeka-tokkel: telefone

Scrapydo het die slingertelefoon so goed beskryf dat dit nie vir my nodig is om dit weer te doen nie.  Min het ek geweet – toe ek daardie slingertjie so ywerig draai – dat daar ‘n tyd gaan kom dat ek my foon saam met my gaan ronddra, en baie meer met hom gaan doen as net met mense gesels.  ‘n Doodgewone telefoon is klaar vir my ‘n wonderlike uitvindsel – hoe gesels ‘n mens deur al daardie drade, en lyne heen sonder ‘n babelse verwarring?  Ek is nie bevoegd om oor vandag se tegnologie te praat nie; ek sê net dankie dat ek met my foon fotos ook kan neem!!!

Die telefoon se uitsluitlike doel is om kontak met mense te maak; daarom het ek begin dink aan oproepe wat ek deur die jare ontvang het.  Daar was goeie tyding, slegte tyding, en ook doodstyding.  Daar was ‘n tyd om te lag, ‘n tyd om te huil, en ‘n tyd om lekker te gesels.  Dan was daar oproepe wat in my geheue ingeprent is; soos die een wat ek op ‘n Saterdag van my ma af ontvang het.  Om by diè oproep uit te kom moet ek eers na die Vrydagmiddag toe teruggaan.

Ons buurvrou het by my kom teedrink.  Die gesprek het oor ditjies en datjies gegaan, toe ek haar uit die bloute vra wat sy sou doen as haar sitkamerstel se oortreksels so voos was soos myne.  Met diè tel ek een van die kussings – ‘n aanmekaar gedoente wat die sitplek sowel as die rugleuning uitmaak – op om haar te wys, en daar skeur die kussing oop, en  spons lê die wêreld vol.  Sy kyk my grootoog aan, en sê dit hang af hoeveel geld ek wil spandeer.  ‘n Nuwe stel sal duurder kos, as om die ou stel te laat oortrek.  Ek sug, en sê dat ons nie ‘n rand het om op die sitkamerstel te spandeer nie – wat nie leuen was nie – en voeg toe sommer by dat dit nie met haar nie, maar wel met die Here is wat ek hieroor moet gesels.  Wat ek dan ook later gedoen het.

Die volgende oggend word ek so siek soos ‘n hond wakker; ek het griep.  Ken kom van nagskof af terug, en klim saam met my in die bed.  Later die oggend lui die telefoon; eers wil ek hom ignoreer maar sleep myself uit die bed uit, en gaan antwoord die foon.  Dit is my ma.  Sy klink skoon verward; vertel dat my “suinige” pa die eienaardigste ding gedoen het.  Hulle was die oggend by die winkels toe sy ‘n sitkamerstel – wat vir haar mooi is – in ‘n winkelvenster sien.  Sy sê dit hardop, en net daar loop my pa die winkel binne, betaal vir die stel, en vra of hulle dit nog daardie oggend kan aflewer.  “Ek weet nie wat met jou pa aangegaan het nie,” sê sy, “hier sit ek nou met twee sitkamerstelle, wil jy een hê?”  Niemand behalwe buurvrou was bewus van ons nood rondom ‘n sitkamerstel nie.

Ek is te siek om werklik te registreer, en mompel ‘n “dankie.”  Dit is eers oppad terug kamer toe dat dit my soos ‘n bliksemstraal tref.  Dit is antwoord op gebed!!!  Siek soos ek is, spring ek Ken wakker, en vertel hom opgewonde van God se voorsiening.  Ek gaan bel my ma om weereens dankie te sê vir die stel, en ook dat sy kan verstaan hoekom my pa so teenstrydig opgetree het.  Hy was gehoorsaam aan God se Stem, of hy dit besef het of nie.

Lui telefoon, lui 🙂