‘n Vriendin soos Des

In opdrag van Scrapydo se Toeka-Tokkel Vriendinne.

Deur my lewe het ek vriendinne gehad, diè wat gekom en gegaan het, maar wanneer ek aan ware vriendskap dink, dink ek aan sielsgenote.  Iemand wat so deel van jou lewe is dat hulle soos jou eie asemhaling word.

Ek het voorheen oor Pauline geskryf; my maatjie wat ek in graad een gemaak het.  Terwyl ek op hierdie aarde is, sal ek bly wonder wat van haar geword het.

Vandag wil ek oor Deslyn skryf, en met die tik van haar naam, skiet my gemoed vol en hang daar soos altyd by die noem van haar naam, ‘n vraagteken oor my.

Ek was sestien, die rebelsheid wat later so deel van my lewe sou word was in sy beginstadium.  Die middag na skool stap ek na ‘n telefoonhokkie toe, en wag buite dat die blondekop meisiekind in haar Engelse skoolklere, klaarmaak met haar gesprek.  Toe sy uitkom klap sy die telefoonhokkie se deur toe, en sê iets bitsig vir my.  Ek bel my bel, en sien haar buitekant die hokkie rondhang.  “Moeilikheid,” dink ek by myself, maar stap heel manhaftig na buite.  “Wat is jou naam,” eis sy.  Ek gee my naam, en wil aanstap maar sy keer my.  “Waar bly jy?”  Ek sê die straatnaam, en tot my grote verbasing haak sy by my in en sê, “Ek stap saam met jou my meisie.”  (My meisie, sou haar bynaam vir my bly.)  By die huis aangekom wil my ma verbaas weet “Waar kry jy haar?”  Ek trek my skouers op, en wys grootoog vir my ma dat ek dit ook nie verstaan nie.  So word Deslyn ongenooid deel van my bestaan.

Liggaamlik is sy haar ouderdom van amper vyftien jaar oud, vêr vooruit.  Sy is lank, goed ontwikkeld, mooi, en wild.  Ek dink sy was een van daardie kinders wat nooit pop gespeel het nie, maar van kleintyd af te groot vir haar skoene was.  Haar ouers was welgestelde Engelse mense, en so verskillend van my eng Afrikaanse ouers, dat my mond vir die eerste paar kere letterlik oopgehang het toe ek hoor hoe sy met hulle praat.  Sonder om haar ouers se toestemming te vra, het sy gekom en gegaan soos sy wil.  Sy sleep my saam met haar die vreemdste plekke in, en stel my aan karakters voor wat my voorheen die hasepad sou laat kies het.  As ek eerlik moet wees moet ek erken dat sy op daardie stadium ‘n verkeerde invloed op my was.

Ons is onafskeidbaar lief vir mekaar.  Ingehaak gaan ons laggend deur die lewe, en het die mees avontuurlustigste tye, met baie noue ontkomings.  ‘n Paar jaar later stel ek haar aan ‘n vriend uit my kinderdae voor.  Alhoewel nie heeltemal getem nie, raak sy minder losbandig, en gaan vas uit met diè vriend wat later haar man sou word.  Ek leer Andrè ken, en die vier van ons is oor naweke altyd bymekaar.

Die jare stap aan, ons trou, en kry kinders.  Sy is ‘n goeie vrou, huisvrou, en ‘n ongelooflike goeie ma met ‘n ontsettende liefde vir haar kinders, maar veral vir haar eersgebore seun.  Na my egskeiding, en my huwelik met Ken sien ek haar maar min, veral toe ons tussen die mielielande gaan bly.  Ons kontak mekaar selde maar gesels maklik vir twee ure oor die foon die dag as een van ons bel.  Die vriendskapsband tussen ons is so sterk dat tyd wegval die oomblik as ons mekaar sien of hoor.

Wanneer ek alleen in Randburg kom maak ek ‘n punt daarvan om vir haar te gaan kuier.  Net voordat ons tussen die mielielande ingetrek het, is ek wedergebore, en op hierdie besoeke van my gesels ek met haar oor my verhouding met God.  Aangesien ons nog altyd openlik oor alles gesels het, is sy oop vir hierdie gesprekke, en eie aan haar aard het sy baie vrae, en sterk sienswyses.

Net voor haar veertigste verjaarsdag bel sy my in trane.  “My meisie,” sê sy vir my oor die foon, “as jy my vandag nie kan help nie pleeg ek selfmoord.”  Komende uit haar mond is dit nie ‘n ydele dreigement nie.  Sy vertel my dat sy by ‘n dokter was, toe ‘n predikant, ‘n sielkudinge, en uit desperaadheid “Help Line” gebel het, en tot dusvêr kon niemand haar help nie.  Vir die eerste keer is ek bly dat ek self twee jaar vroeër deur wat hulle noem “’n vroue mid-life crises,” gegaan het.  Ek het nie geweet daar bestaan so iets nie, en het dit op ‘n moeilike manier uitgevind. Daardie middag sit ek en verduidelik aan Deslyn waardeur sy gaan, en wat sy nog kan verwag, en belowe om vir haar ‘n boek te pos wat my so baie gehelp het.

Sy kom daardeur, en die lewe loop weer sy normale gang.  ‘n Paar jaar later trou haar oudste seun.  Dit is vir haar ‘n groot slag waaroor sy sukkel om te kom.  Ja, sy is besitlik… sy was net so besitlik op ons twee se vriendskap, maar ‘n mens moet in die gloed van haar liefde leef om dit te kan verstaan.  Sy word ‘n kleindogter ryker, maar die kind bring nie vir haar vreugde nie.  Op die koop toe sterf haar pa.  Ek is geskok toe ek eendag weer vir haar gaan kuier.  Die eens sterk lewenslustige mens sit sonder lag in haar oë en staar doelloos voor haar uit.  Daardie dag praat ek met haar, ek pleit by haar maar alles tevergeefs.  Op ‘n stadium kyk sy my in die oë en sê op haar verbete manier, “Ek wil nie meer leef nie my meisie, ek is klaar gelewe.”

Dit was ‘n Saterdagoggend ‘n paar maande later toe sy my bel, en sê sy en haar man kom deur want sy moet my dringend sien.  My eie lewe op daardie stadium was in ‘n storm vasgevang waar ekself nie herwaarts of derwaarts geweet het nie.  Ek sê vir haar dat ek die Maandag vir ‘n paar maande Randburg toe trek, en dat ek haar dan gereeld kan sien.  Sy hou egter aan dat sy my daardie dag wil sien, en nie eers oor ‘n paar dae nie.  Ekself is egter so voos, en stukkend dat ek nie kans sien daarvoor nie, en gee haar ‘n definitiewe “nee” as antwoord.  ‘n Uur later lui ons foon weer; hierdie keer is sy in trane; “Asseblief my meisie, asseblief,” soebat sy, “ek moet jou sien.”  Maar ek volhard daarin dat daar oorgenoeg tyd gaan wees om mekaar te sien wanneer ek eers in Randburg is.

Die volgende dag het sy ‘n beroerte aanval gehad, en nadat sy vir ‘n week in ‘n koma gelê het, is sy oorlede.