Eli en Moshesh

In die “Hulle wat agterbly” reeks, het die twee getuies in Openbaring 11 ‘n baie prominente rol. Hulle het ‘n groot indruk op my gemaak. Eli en Moshes. In rouklere het hulle daar getuig vir presies 3.5 jaar lank, toe hulle vermoor is. Drie en ‘n half dae later het hulle egter weer opgestaan en na die hemel opgevaar.

Riekert Botha verwys ook na Elia en Moses en gee die redes daarvoor.

Die twee getuies staan in Jerusalem en getuig, die mense haat dit, soveel so dat hulle vermoor word.

Dit laat my dink aan wat ek al soveel keer gelees het oor vervorging. Ja, ons weet van vervolging wat baie erg is in sekere lande, en ag, dink ons, dit sal ons tog nooit oorkom nie…

Nooit? Ons moet oppas!

Dit begin iewers, subtiel, waar niemand dit verwag nie. Paul Estabrooks waarsku in “Standing Strong through the storm” dat dit subtiel begin. Subtiel. Sonder dat ‘n mens dit eens agterkom. Die doel daarvan is om gelowiges verdag te maak, sodat, wanneer daar begin “opgetree” word teen hulle, hulle dit eintlik “verdien”.

Ons land, SA, is mos eintlik ‘n Christenland. Of so was dit altyd. So, in ons land kan ons mos “vry” ons geloof uitleef. Waar ek hierdie subtiliteit begin raaksien, is op plekke waar ons as Christene dit aanhelp!

Byvoorbeeld Kersliedjies. Ja, ek weet hoekom baie mense teen kersliedjies is wat in die winkel speel. Kersfees word gekommersialiseer, dit gaan oor verkeerde redes. Maar besef julle dat dit nog ‘n plek was waar iemand dalk vir die eerste keer in sy lewe van Kersfees hoor? Van die Baba in die krip? Nouja, ek gaan dalk ook nie mal wees as sekere “ander” musiek in die winkels gespeel word nie. Terwyl ons die Christenstem smoor in die winkel, is daar ‘n Halaal teken op elke hoender, iets waarvoor ons as Christene duur betaal…

Iets wat my regtig opval, is inbelprogramme op die radio. Veral Loslip. Om “almal” te akkomodeer, hou ons dit “ongelowig”. Daar word alewig neerhalend na mense met Bybelversies verwys. Ja, mense druk partykeer Bybelversies in mense se kele af, maar spesifiek gister se onderwerp was vir my ‘n geloofsaak. Dit het gegaan daaroor of ‘n mens “vergoed” word as jy gee.

Ek het regtig ‘n getuienis hieroor, oor hoe my lewe verander het toe ek begin het om my tiende te gee, en dit in ‘n tyd toe ek dit glad nie kon bekostig nie. Maar hóé vertel jy so iets sonder om aan God die eer te gee?

Ons moet net baie versigtig wees dat ons nie, in ons poging om “almal” te akkomodeer, dit aanhelp dat die Geloof, en Christene, daaronder skade ly nie, dat ons nie onbewustelik vervolging aanhelp deur ons onskuldige optrede nie.

Groete

Toorts