Die eerste paar jaar van my getroude lewe het ek ‘n nomadiese bestaan gevoer. Elke paar jaar het ons ons goedjies gepak en getrek. Maklik en vinnig. Elke keer het dit langer geneem, want elke keer was die trek groter.
Nou het dit verander. Nou is ek ‘n pendelaar. Vir een of twee keer is dit snaaks, dan nie meer nie.
Sien, my man is ‘n go-getter. Hy werk uiters hard en is ‘n uitstekende bestuurder. Hy GAAN vir ‘n geleentheid as hy hom sien, en ek het al geleer dat dit nie die moeite werd is om in sy pad te staan nie. My werk is om die lewe draaglik te maak, om die admin van die plaas te maak werk, ongeag die omstandighede.
So sien hy soms geleenthede raak wat nie naby ons is nie, en al die jare doen ons wydsbeenboerdery, of dit ongemaklik is of nie.
Wydsbeenboerdey beteken dat hy op gereelde basis moet uitslaap en ek moet maar besluit: Gaan ek saam, of bly ek by die huis.
Vandag het ek bietjie saam met hom rondgery.
Jong mielies
Kopkole 
Wortels in bestuiwingseisoen
‘n Nuwe land, pas geplant, word natgelei
Uieblomme in bestuiwingseisoen
Beeste wei in rivier 
So leer God my baie dinge, soos geduld as ek lisensies gaan uitneem. Hier, in die seisoen van pendel, werk God aan my gesindheid. Dis soms goed om uit jou gemaksone gehaal te word. Afrika is immers mos nie vir sissies nie.
Pendeltoorts
toortsie.com 
Dis ‘n paar mooi kiekies wat jy geneem het.
Sjoe, was ek maar met ‘n boer getroud!
LikeLike
Elke plesier het sy prys, hoor. 🙂 Maar ek wil niks anders hê nie. Xx
LikeLike
Toorts, ek dink dis baie wys dat jy saamgaan. Jou kinders is al uit die huis en jy kan mos!. Ai tog, daardie inpakkery. Maar gelukkig is daar mos mielielande ook!
LikeLike
Nou praat jy! 🙂 oeeee ek sal daai antwootd moet soek!
LikeLike
Ek weet nie of ek sal kan nie. Ek plak op ‘n plek vas en is greensloos lojaal – ook die heel laaste rot uit die skip.
Mooi foto’s Stuur bietjie reën aan Die bosveld was lanklaas so droog.
LikeLike
Jong, dis nie sldag maklik nie, maar God werk hard aan my. Ek belowe.
LikeLiked by 1 person
Ja my bek is ook maar net groot en my waaghouding klein… en dan as mens iemand het om dit te deel is dit sekerlik ook anders
LikeLike
Heerlik om so die groei te belewe. Dit het regtig sy wonders om so buite te sien hoe die mens die natuur kan omtower om sy behoeftes te bevredig. Raak ek nou sommer liries oor jou voorreg!
LikeLike
Ja, dis maar in ons bloed.
LikeLike
😀
LikeLike
Sjoe – sulke plaasfotos bly maar mooi, maar boerdery is glad nie maklike storie nie. Baie pyne. Maar ja, as plaaslewe eers eenmaal in jou bloed is, altyd in jou bloed, soos Toortsie sê.
Jou fotos is baie mooi, die rivier wat verby loop en plaasopstal lyk lekker. Een ding van ‘n plaashuis, jy voel nie so ‘ingedruk’ soos in die kleiner huise van die stad nie. Ruimte en nogmals ruimte!
Snaaks – ek het nie gedink uie sal so mooi groei in sulke rooigrond nie, dog dit hou van turfgrond … ?
LikeLike
O van uie en grond weet ek nie. Die mooi plaashuis is die buurman s’n. Ons huis is meer soos kamp.
LikeLike
Kamp is vir my net so lekker op ‘n plaas, hoe nader aan die grond, hoe lekkerder. Maar ja, mens se geriewe moet darm redelik wees?
LikeLike
Ek het myself dalk nie duidelik gestel nie. Ons bly in ‘n goeie huis, toegerus met die nodige. Maar dis nie huis nie. Dan praat ek altyd van kamp.
LikeLiked by 1 person
Die Here weet voorwaar wie om by wie te sit. So lief ek vir plaaslewe is (die lekker kant daarvan,) en so mooi soos alles is, sien ek nie kans vir dit alles nie. Nee, dit vat ‘n Toortsie!!!!
LikeLike
Die alternatief is alleen by huis bly.
LikeLike