Die groen huis tot by die huis oorkant die pad….

Daar was niks aan die groen huis wat ‘n mens laat wonder het wat agter sy mure aangaan nie; nee dit was ‘n doodgewone huis in ‘n doodgewone straat, in ‘n doodgewone buurt.  Sonder om hom ‘n gedagte te gee het ek jaar in en jaar uit by hom verby gery.  Toe op ‘n dag kry ek die begeerte om te stop en aan sy voordeur te gaan klop.  Ek onderdruk die begeerte, en ry verby.  ‘n Paar dae later gebeur dieselfde ding, en ‘n paar dae later weer, en weer, en toe besluit ek om die Stem te gehoorsaam, en gaan klop aan die deur.

‘n Aantreklike man so in sy middel dertigs maak die deur oop.  “Hello,” sê ek, “Is jou vrou hier?”  Hy maak die deur wyer oop, en neem my deur sitkamer toe.  ‘n Ruk later kom sy vrou binne.  Ek stel myself bekend, en vertel haar van die begeerte wat by my opgekom het om by hulle huis te stop.  Patricia – dit is haar naam –  vra my om te sit, wat ek dan ook doen, maar ek doen nog meer, ek gesels soos ‘n ou bekende met die teruggetrokke (later sou ek uitvind verbaasde) vrou.  Die familie; man, verwagtende vrou, en twee jong seuns het onlangs hier ingetrek, en ken niemand in die buurt nie.

Met ‘n belofte dat ek haar die Woensdag vir Vrouebybelstudie sal kom oplaai, klim ek ‘n halfuur later in my kar en ry weg.  Haar man vra wie is die vreemde vrou, en Patricia nogsteeds verdwaas sê sy is nie seker nie, maar die vrou praat van die Here asof Hy haar grootste Vriend is.  Later sou ek uitvind dit is my verhouding met ‘n Lewende God wat Patricia eers in die diepte van haar siel geskok, en toe laat wonder het hoe bring jy ‘n God wat daar bo in die hemel sit af aarde toe, sodat Hy deel uitmaak van jou daaglikse lewe.

In die drie jaar wat volg loop ek ‘n baie nou, en intieme pad saam met haar.  Haar lewe is deurspek met hartseer, en probleme.  Haar man is lief vir ander vroue, drink sy geld uit, en sy sukkel om kos op die tafel te sit.  Na die geboorte van hulle dogtertjie probeer sy ‘n besigheid op die been bring, maar dit is onsuksesvol.  Geestelik groei sy egter pragtig.  Die swak babatjie wat ek leer ken het begin groei, dan kruip, en begin toe op waggelende bene loop.  Tot op daardie stadium het sy my hand styf vasgehou; nog ‘n jaar en sy loop sterk.  Ek jubel in haar vordering, en is bly oor ons vriendskap, en net so skielik soos dit begin het word die band afgesny.  Hulle verhuis so te sê oornag na ‘n ander dorp toe.

In trane sit ek voor die Here en bekla my lot.  “U het vir my hierdie mens gegee om ‘n pad mee te stap.  Ek het gedoen soos U gevra het en lief geraak vir haar, hoekom vat U haar nou uit my lewe uit?”  Daar is opstand binne my, en ek verwag ‘n “Siestog My kind,” in ‘n vertroostende Stem.  Daar is ‘n Stem maar sonder die vertroosting wat ek verwag het.  Die opdrag is duidelik; “Gaan na die derde huis aan jou regterkant toe.”  Soos ‘n halstarrige perd steek ek vas, probeer redeneer, simpatie vir myself kry, maar tevergeefs.

Die volgende oggend stap ek na die derde huis aan ons regterkant toe.  Die gras by die hekkie is kniehoog; daar is nie veel tuin nie, en dit wat daar is spreek van verwaarlosing.  Ek klop aan die deur.  ‘n Vrou in haar laat veertigs maak die deur oop.  Sy moes baie mooi gewees het in haar jongdae.  Sy is eenvoudig maar netjies aangetrek.  Ek stel myself voor, en vra of ek kan inkom.  Sy maak die deur huiwerig oop.  Dit neem nie lank om agter te kom dat hierdie mens bang, en in haarself gekeerd is nie.  Sy het haarself van die buitewêreld onttrek.  Ek gesels my gesels, en toe ek loop kom die onbeplande woorde oor my lippe; “Ek het ‘n leersame bybelstudie oor die vrou wat ek graag met jou sou wou deel.  Ek gaan dit nie op jou afforseer nie; indien jy belangstel kom Woensdagoggende om tienuur na my huis toe, dan studeer ons dit.”

Ek berei die eerste studie voor; Woensdag kom en Joanne daag nie op nie.  Ek het nie my hoop daarop gesit nie – wonder net nuuskierig hoe die Here daardie bang mens uit haar huis gaan kry.  Die volgende Woensdagoggend is daar ‘n sagte klop aan ons voordeur.  Dit is Joanne.  Later sou sy aan my erken dat sy glad nie van plan was om te kom nie, nie net omdat sy bang was vir die lewe buite haar huis nie, maar ook omdat sy so geskok was oor my Godslastering.  Sy het egter al meer begin wonder oor my verhouding met Jesus wat deel uitmaak van die geselskap sonder dat ek oor Geestelike dinge praat.

Joanne se lewe tot op daardie stadium was ‘n nagmerrie.  Ses kinders en ‘n totale alkoholis as man.  Skaamte vir die toestand van haar lewe het haar jare as gevangene in haar huis gehou.  Met haar hand in myne het sy daardie eerste oggend haar hart aan Jesus gegee.  In die jaar en ‘n half wat daarop gevolg het, het ons oor die oop Bybel studeer, gebid, en ‘n pragtige vriendskap het tussen ons gevorm.  Sy het geestelik gegroei, voor my oë begin blom, en haar vrouwees teruggeneem.  Haar man het een oggend die drank by die drein afgegooi en nooit weer sy mond daaraan gesit nie.  Hy het ‘n besigheid begin, ‘n groter huis gekoop en laat restoureer, ‘n swembad laat insit, en deur sy liefde vir grond en plante ‘n paradys as tuin geskep.  Die dag toe ek Joanne pragtig gekleed, gelukkig en vol vertroue, agter die toonbank van haar man se besigheid sien, het ek geweet my pad saam met haar eindig hier.

“En so het U my weereens van ‘n mens wat ek liefhet afgesny,” sê ek die Vrydagoggend vir die Here.  Toe Sy stem die opdrag gee dat ek na die vrou oorkant die pad toe moet gaan, weier ek volstrek.  “Ek gaan nie weer hierdie pad loop, om dan afgesny te word nie.”  Daardie hele dag hou ek my gesig weggedraai van die huis oorkant die pad.  Die naweek druk ek my ore toe, maar Maandagoggend staan ek op my knieë met trane wat oor my wange loop.  My hart is gebreek vir die vrou oorkant die pad, en ek weet nie eers wie sy is nie.  Ek staan van my knieë af op, was my gesig en stap oor die pad.  ‘n Swartkopvrou maak die deur oop.  Ek skat haar naby vyftig.  Voordat ek myself kan voorstel kom die woorde oor my mond; “Die Here sê Hy is baie lief vir jou.”  Voor my oë breek die vrou in stukke, en val my om die lyf.  “Dankie, O dankie huil sy teen my bors.”  Toe sy tot bedaring kom nooi sy my binne, en daar moet ek hoor dat sy die Vrydag (van my ongehoorsaamheid) geskei is, en die vreeslike naweek wat sy agter die rug het.  Skaam oor my ongehoorsaamheid laat sak ek my kop.  Ons het saamgestap, en ‘n jaar later is Petro aan kanker oorlede.