Kameel – Die Wegraping

Die laaste leksel kinders was so te sê uit die huis uit, toe ek vir ‘n paar maande by my ousus gaan bly het, om my as fotograaf te bekwaam.  Dit was kompleet of ek was terug in my ouerhuis.  Alles netjies georden; etenstye op presiese tye, met gesonde borde kos.  Toebroodjies gepak, net reg vir vat in die oggende – indien jy in jou haas daarvan vergeet – ‘n telefoonoproep van my bekommerde sus wat vra hoe ek toebroodjieloos deur die dag gaan kom.

Dus was my verbasing groot toe ek een Saterdagmiddag laat van die werk af kom, en niemand is tuis nie.  In die sitkamer staan ‘n bank skeefgetrek.  Dit is duidelik dat my swaer aan die bank gewerk, en toe onderbreek is.  Daarvan getuig die oop gereedskapskas, en ‘n hamer wat op die vloer lê.  Ek stap deur kombuis toe, en dieselfde verlate prentjie begroet my daar.  Op die stoof ‘n pot met ‘n paar stukke groente in.  Die res van die groente lê ongeskil op die tafel, met die groentemessie daarnaas.  Ek gaan loer in die mikrogolfoond.  Leeg.  Dit is teenstrydigheid met ‘n huishouding soos my sus s’n.  Diep binne my roer daar ‘n onrustigheid.  Die groot huis voel meteens so totaal verlate dat ek vinnig omdraai, my handsak van die tafel afgryp, en vinnig kamer toe stap.

Ek gaan sit op die bed, haal my selfoon uit my handsak en druk die nommer van my sus se oudste dogter.  Ons verskil sestien jaar, en is soos sy sal sê, “groot pêlle.”  Dit gaan onmiddelik oor “Voicemail,” toe; so ook haar mansvriend se nommer.  “Eienaardig” dink ek.  Ek weet vir ‘n feit dat sy by haar vriend se huis gaan braai het.  Dan maar sy huisnommer bel.  Die telefoon lui, en lui, en lui.   ‘n Uur later, en ek is nog niks wyser as toe ek vroeër ingestap het nie.  Die vriend se telefoon bly nogsteeds net lui.  Die onrustigheid van vroeër het vrees geword; in my agterkop maal ‘n vraag wat ek bang is om aan myself te erken.  Dit is te verskriklik om eers daaraan te dink.

Buite draai die dag hom in sy nagjas toe.  Ek gaan lê op die bed, en spits my ore vir tekens van lewe.  Dit is doodstil; my hart klop in my keel, en so raak ek aan die slaap.  ‘n Horde mense – so groot soos miere – staan en opkyk na die hemelruim.  Ek staan tussen hulle.  ‘n Massiewe klok vul die uitspansel.  Stadig maar seker tik dit die minute af.  Dit is twaalfuur middernag.  ‘n Harde stem roep vanuit die hemel, “Te Laat.”  Die klok verdwyn, en wolke trek soos ‘n gordyn weg.  Die hemelruim vul met die heerlikheid van Jesus.  Vir ‘n kort oomblik vul sy gesig die lug, en dan trek die wolke toe.  Ek kyk na die verslae gesigte van die mense om my.  Dan sê iemand “Die wegraping het gekom, en ons het agtergebly.”  In agssweet skrik ek wakker; ek is bang – baie, baie bang.  Ek probeer dit nie meer wegsteek nie.  “Wat as die wegraping gekom het, en jy het agtergebly?” hamer dit deur my.  Ek wil nie antwoord nie.

My selfoon wys halftien.  Ek stap deur die donker vertrekke, en sit ligte aan; maar dit verdryf nie die groot verlatenheid in, en om my nie.  Ek probeer weer my sus se dogter of haar vriend in die hande kry.  Niks.  Paniek neem van my besit.  Ek moet iemand bel wat ek verseker weet saamgegaan het, as die wegraping wel plaasgevind het.   “Rose!!”  Net ‘n wonderwerk sal maak dat sy nie om tienuur op ‘n Saterdagaan by die huis is nie.

Met bewende vingers druk ek my vriendin – daar vêr tussen die mielielande – se nommer.  Ek voel so ontsaglik klein en nietig soos ek daar op die bed sit.  Die foon lui, en lui….. en dan antwoord ‘n slaperige stem, “Hello,”  Die bekendheid van daardie stem spoel deur my, en bring verligting vir my angsbevange hart.  “Hello Rose, is jy nog hier?”  Ek gee nie om hoe krom en skeef enige vraag nou uit my mond uitkom nie, ek het antwoorde nodig.  ‘n Oomblik se aarselende stilte, “As jy bedoel by my huis, dan ja ek is by my huis.”  “Dankie tog, jy is nie weggeraap nie!!” roep ek bly.  My vriendin is nie weggeraap nie, dus het ek nie alleen agtergebly nie…. of nee, die wegraping het nie plaasgevind nie!!!